Mijn thuiskomst. Amai! Dat was nogal iets! Zo'n onthaal had ik niet verwacht. Het was op z'n zachts uitgedrukt hartverwarmend te noemen. Ik verwachtte Moeke en Mich, want die zouden ons ophalen. Moeke en Mich stonden er... samen met de helft van de familie! Spandoek inlcusief. :-) Ze waren getooid in jeans en cowboyhoed. Moeke had zelfs haar rijlaarzen aan en Bart bracht een paard mee. Om half vijf 's ochtends waren ze opgestaan. Veel te vroeg, zo bleek achteraf want het vliegtuig had vertraging. Ze hebben dan maar een paar rondjes zitten kaarten in de bar. Ik durf niet te denken aan hoeveel uren mijn kleine tante (aka tante tsjiepmuile) aan het spandoek zitten werken heeft. Het is een toonbeeld van perfectie en krijgt zeker een ereplaats op zolder.
Michke stond al ruim een uur op voorhand met haar camera in de aanslag. Toen het moment daar eindelijk was, stond het ding niet meer scherpgesteld en zo gingen de allereerste beelden de mist in. Of moet ik zeggen de Mich in? Ons Michke is ondertussen legendarisch. Alles, of toch bijna, wat kan mislopen op film en fotovlak, heeft Michke op haar palmares staan. 't Geeft niet. We zien haar desondanks nog altijd graag. En dat prachtige moment staat sowieso in mijn geheugen én in mijn hart gegrift. Daar kan geen filmke tegenop. De tweede fase van den arrivée staat er wel op. Die krijg je hier te zien:
Fotoke getrokken door Chinese vrijwilliger. Hij kon kiezen voor de tafel of het spandoek. Het is duidelijk waarvoor hij gekozen heeft. Maar kom, we gaan niet moeilijk doen. De bende staat er helemaal op.
De verderzetting van het blijde weerzien gebeurde bij Ruth en Glenn & the kids in 't Veer. Echte Vlaamsche kost. Frietjes met stoverij! :-) Het werd een supergezellige namiddag. Ontzettend blij om iedereen terug te zien. Ik val in herhaling, maar zo'n onthaal doet toch iets zenne. Ik was er van 'gepakt'.
Als klap op de vuurpijl, kwamen moeke en Mich nog met een grote zware doos aandraven. Ik kon absoluut niet raden wat erin zat. Ze hadden toch wel al mijn foto's afgedrukt zeker!!! En netjes verdeeld over verschillende albums. Wat een werk! Het waren nogal veel foto's hé... Op elk album kleefden ze een paar woorden. Samen vormend: MAY YOUR MIND AND SOUL GENTLY FLOAT UPON WAVES OF REMEMBRANCE.
Wat een verrassing! Toen ik het eerste album opensloeg en ik zag de foto's van m'n roommates, barstte ik in tranen uit. Ik voelde de pijn van het afgescheiden zijn. It hurts! Lap, 'k heb weeral prijs. Het zal nog efkes gevoelig liggen. Dan was er nog een bijkomend album met de rest van de foto's. Daarin hadden ze een blad gekleeft met daarop alle namen die ik mezelf had gegeven bij het afsluiten van mijn dagelijkse blog. Het waren er heel wat. Op een andere pagina hadden ze dan onder de foto's in koeien van letters gekleefd: WE LIVED LIKE WE WERE DYING. Goed dat ze een stapeltje Kleenex hadden ingesloten in de doos. Ze kwamen van pas.
En dat is ook echt wat we gedaan hebben die negen weken. We hebben geleefd alsof het onze laatste weken waren. Voluit en vol overgave. Onbetaalbaar was het. Onvergetelijk! Een herinnering om te koesteren. Vriendschappen om te koesteren. Het was een unieke belevenis en ik ben blij dat ik dit mocht meemaken. Blij dat ik het aangedurfd heb. Het heeft me veel gebracht. Je dromen realiseren... sterk aan te bevelen! En 't moet daarom niet groot of groots zijn. Gewoon gaan voor je verlangens.
Ik liet via mail aan m'n roommates weten dat mijne plastieken kameraad heelhuids thuis geraakte. Dit is het antwoord van Jess: "Unfortunately, mine survived the trip home as well. It's sitting here in my office staring at me with intense plastic eyes like it's going to pounce on me any second...I think it's possessed by the devil. Did I thank you yet today for the gift? Thank you, thank you, thank you!!!"
Daarnet ging ik voor het eerst terug lopen. Het oude vertrouwde toertje. Op mijn conditie na was het weer allemaal als vanouds. De meeste mensen die ik kruis, doen nog steeds alsof ik lucht ben. Echt waar, ze doen gewoon alsof ze me niet zien en ik passeer ze op nog geen meter. Dat hou je toch niet voor mogelijk?! Wat maakt een mens zo? Wat gaat er in hen om? Wat weerhoudt een mens ervan om te reageren op een vriendelijke glimlach van een voorbijganger? Triestig. Vooral voor hen.
Ik blijf maar dralen. Precies geen goesting om het hier echt af te sluiten. Ik hoorde van velen dat ze genoten hebben van dit blog. Ik heb dat ook gedaan! Het deed deugd om jullie reacties te lezen en om jullie nabijheid te voelen. Het deed ook deugd om telkens mijn dag te overlopen en neer te schrijven hoe ik het beleefde. Blij dat ik het gedaan heb. Een mooie herinnering. Om zelf terug te lezen en om later aan mijn kleinkinderen te laten zien hoe oma was in haar wilde jaren. ;-) 'k Denk dat ik altijd een beetje 'wild' ga blijven.
Ik draag jullie allemaal een heel warm hart toe!
Heidi Hartzeer (maar 't geneest wel weer)
x
Openbare zedenschennis in het parkje aan 'City Hall'... 't Is nie waar ze! Ze waren gewoon aan 't spelen.
Poppenspel, by Hartistic Heidi.
Hmmmm. Mijn handjes kriebelden.
Whoever did this, made me smile!
Zo voelden we ons ook na onze wandeling.
Spel van licht en schaduw. En van veel tijd en geduld. Alle vijf lappen kwam er iemand in beeld gelopen die niet in het plaatje thuishoorde. Geduld is een schone deugd en wordt beloond. Ook nu weer.
Trump Tower tegengekomen. We moeten nog eens terug gaan want tante Ted zegt dat het de moeite is.
Op Times Square (5 minuutjes van ons deur) werden we aangesproken door een stand-up comedian. Hij vroeg of we binnen een half urtje naar de voorstelling wilden komen en hij maakte wat reclame. We lieten ons overhalen en ik moet zeggen: we hadden er geen spijt van! Even dachten we dat we in het ootje genomen werden. Er zat maar 14 man en een paardenkop in de zaal. Dit hield de pret echter niet tegen. Er was ambiance tot en met. We bescheurden ons van het lachen. Er passeerden verschillende comedianten de revue. De ene al beter dan de andere, maar de goede waren in de meerderheid. We zaten helemaal vooraan. Ina en Chris met hun voeten op het podium en ik er vlak achter. Iedereen werd volop betrokken en dat maakte het extra plezant natuurlijk. De gelijkenis tussen Ina en mij ontging hen niet en er werden spitse commentaren op gemaakt.
We vielen voor de tweede dag op rij met onze beide duimen omhoog in slaap. 
Ik had hier al snel in de gaten dat ik ogen tekort zou komen. En kaartgeheugen... En batterijen... Overal waar ik kijk, zie ik iets dat een foto waard is. Geestig! Ik ga mij hier nogal kunnen uitleven. Chris kocht zich bij B&H, het walhallah voor de fotograaf, een super tweedehands toestel. Vanaf morgen gaan we samen op kiekjesjacht.
Een beetje later konden we hier van genieten. Schoon hé! Ik had in tijden zo geen zonsondergang meer gezien. 
