Stukjes appel

Vandaag weerom veel gestapt maar toch ook een deel per metro afgelegd. Voordeel: minder stappen. Nadeel: meer plakken. Het was verschrikkelijk heet en plakkerig onder de grond. Vanmorgen regende het wat, met als gevolg: meer vochtigheid en de lucht en wij teveel kleren aan ons lijf. Gelukkig zijn we geen mietjes. We hebben maar een klein beetje gezaagd en geklaagd.

Voor de voetgangers zijn er hier 2 verkeerslichten. Een witachtig stappend mannetje en een rood handje. Het stappend mannetje betekent dat je rustig mag oversteken. Het rode handje blijkbaar ook. Als er geen auto's afkomen. Het mag blijkbaar echt, want zelfs als er politie op staat te kijken doen de New Yorkers het zonder blozen. Wij zijn ook al een beetje New Yorker... als er geen politie in de buurt is.

Let op het rode handje!

Hier stond ik dan, zo fier als een gieter aan het strijkijzer. Het doet iets te weten dat mijn grote broer daar een afdeling van z'n firma heeft zitten.

Ground Zero. Zonder woorden.

Ook dit is New York. Ontelbaar veel watertorens staan hier op de daken. In de hedendaagse architectuur zitten die verstopt. In de oude niet. Vanaf een bepaald aantal verdiepingen heeft een flatgebouw zo'n watertoren nodig om het water uit de kraan te kunnen laten komen. Vraag me geen verdere uitleg want ik weet niet zo goed hoe dit werkt. Er zat wind in mijn oren toen die meneer het uitlegde.

Ina spotte een garnalenvisser. Ik wist niet eens dat je in New York op garnalen kon vissen.

Openbare zedenschennis in het parkje aan 'City Hall'... 't Is nie waar ze! Ze waren gewoon aan 't spelen.Poppenspel, by Hartistic Heidi.

Hmmmm. Mijn handjes kriebelden.

Whoever did this, made me smile!

Heidi Henietehijniehenethijnie

x

Kilometers vreten

Woensdag was wandeldag. Central Park ligt op slechts 10 minuutjes van ons deur. We genoten er met ons drietjes op 't gemakske van een lange wandeling. Het was genieten met een grote G! Voor alle drie. Wel groot zenne, dat park. We hebben nogal wat 'afgetorten'. We wandelden het bijna helemaal door. En dan moesten we nog terug ook. Onderweg maakten we wel tussenstops. Heel veel bankjes en het Metropolitan Museum. Ook de moeite waard. Het zicht vanop het dak is onbetaalbaar. A million dollar view! Eén van vele.

Zo voelden we ons ook na onze wandeling.

Spel van licht en schaduw. En van veel tijd en geduld. Alle vijf lappen kwam er iemand in beeld gelopen die niet in het plaatje thuishoorde. Geduld is een schone deugd en wordt beloond. Ook nu weer.


Chris en ik trokken in het park zodanig veel foto's, dat er een tijdlang diepe rimpels in ons gezicht bleven staan.

Na het park dweilden we nog heel wat straten af. De stad inademen, zeg maar. Ogen schoten tekort. Ooit een hond met sokjes gezien? Wij wel!

Trump Tower tegengekomen. We moeten nog eens terug gaan want tante Ted zegt dat het de moeite is.

Op Times Square (5 minuutjes van ons deur) werden we aangesproken door een stand-up comedian. Hij vroeg of we binnen een half urtje naar de voorstelling wilden komen en hij maakte wat reclame. We lieten ons overhalen en ik moet zeggen: we hadden er geen spijt van! Even dachten we dat we in het ootje genomen werden. Er zat maar 14 man en een paardenkop in de zaal. Dit hield de pret echter niet tegen. Er was ambiance tot en met. We bescheurden ons van het lachen. Er passeerden verschillende comedianten de revue. De ene al beter dan de andere, maar de goede waren in de meerderheid. We zaten helemaal vooraan. Ina en Chris met hun voeten op het podium en ik er vlak achter. Iedereen werd volop betrokken en dat maakte het extra plezant natuurlijk. De gelijkenis tussen Ina en mij ontging hen niet en er werden spitse commentaren op gemaakt.

Zo drinkt een minderjarige margarita in de States.

We vielen voor de tweede dag op rij met onze beide duimen omhoog in slaap.

Heidi Haastweerthuis

x

Internet werkt tegen

Als ik hier niet geregeld ben, is dat niet omdat ik niet wil. Dan is het omdat ik computer- en/of netwerkproblemen heb. Gisteren moest ik noodgedwongen plaats maken op mijn harde schijf. Mijn laptop verslikte zich in de grote hoeveelheid foto's. Croppen was de boodschap. Ik cropte tot ik erbij neerviel. Ina en Chris hadden het natuurlijk gezien. Hey mama, was jij in slaap gevallen naast je computer? Het supersnelle internet, blijkt hier een connectie met slakkengang te zijn. Vanaf de volgende keer dus minder foto's. Noodgedwongen. Ik doe wel mijn best om mijn album eerder online te krijgen. Kan echter niks beloven.

Vree wijs!

De eerste indruk?


Ik had hier al snel in de gaten dat ik ogen tekort zou komen. En kaartgeheugen... En batterijen... Overal waar ik kijk, zie ik iets dat een foto waard is. Geestig! Ik ga mij hier nogal kunnen uitleven. Chris kocht zich bij B&H, het walhallah voor de fotograaf, een super tweedehands toestel. Vanaf morgen gaan we samen op kiekjesjacht.


Mistanflute kon er niet mee lachen dat ik een foto van haar trok. Te laat! Je denkt toch niet dat je je hondje kan laten drinken uit je hand zonder dat Happige Heidi het ziet zeker!

Het duurde een half uur om boven te geraken op de Empire State Building. Mijne rok deed er zo lang niet over. Manneke, manneke, w a a i e n ! "Dat es ier nogal een trekgoat!", ik hoor het marraine, mijn grootmoeder zaliger, zo zeggen. En voor de mensen die mij kennen: JA dat ben ik met die rok. Het is een rok van Ina. Het weer is hier schitterend en het is leuk en fris om nu met een rokje aan te lopen. Ik vind het eigenlijk wel leuk. In de winter begonnen met rokgewenning. Nu doortrekken naar de zomer. Het gaat nog helemaal goed komen met mij. ;-)

Veel te zien van daarboven. Een prachtig zicht op de stad. Echt de moeite waard. Ook vlakbij veel te zien. Alles is hier big in America. Moet je zien wat een oversized fototoestel. ;-)

New York is een stad met eigen geluid. Het is heel bijzonder om te horen. Niet eens storend. En vanop dit fenomenaal hoog gebouw klinkt de stad zelfs een beetje als de zee.

We bleven boven tot de zon onderging. Sterk aanbevolen door onze tipgevers en wij zullen dit op onze beurt doorgeven aan toekomstige bezoekers. Hier zie je hoe de zon enkel nog in 2 straten binnenschijnt. Ik werd er stil van.

Een beetje later konden we hier van genieten. Schoon hé! Ik had in tijden zo geen zonsondergang meer gezien.

Het was wel even wachten tot het donker werd, maar het was het meer dan waard!

Moe maar voldaan lieten we ons na deze eerste dag naar huis brengen door een fietstaxi. Het werd een dolle rit. Blij dat ik ja zei, toen de man ons aansprak.

Toen ik aan Ina en Chris vroeg wat ze van deze eerste dag vonden, kreeg ik van beiden een 'thumbs up'.

Benieuwd naar wat we de komende 5 dagen nog gaan beleven. Deze eerste kan in elk geval al niet meer stuk.

Haaidi

x

Hereniging in NY

Eindelijk weer samen! :-) Het deed deugd om Ina na 2 maand eindelijk eens terug te kunnen vastpakken. En om Vlaams te spreken! Ook leuk om Chris weer te zien. Zijn vrolijke snoet. Hij was de eerste die ik zag. Het was een beetje zoeken bij aankomst. Verschillende terminals hé. Op voorhand niet aan gedacht natuurlijk. Ook niet gerekend op een 'louzy' telefoonverbinding. Gene paniek, we vinden mekaar wel, zo dacht ik. Maar of Ina en Chris ook zo zouden denken wist ik natuurlijk niet. Ze bleven er kalm bij, bleek achteraf. 't Zijn geen kleine kinderen meer hé. Soms vergeet ik dat nog eens...

De taxirit naar het hotel was tegelijk een sightseeing tour. We deden er anderhalf uur over. Kon ons niet schelen, we hadden veel te vertellen en veel te zien. Die mevrouw op de achterbank, inwoonster van NY, vond het minder leuk. Dat komt ervan hé, een taxibusje delen met toeristen! Ze wou geen foldertje aannemen van de chauffeur, toen die reclame wou maken voor zijn maatschappij. ;-)

Om een internetconnectie hoef ik me niet te bekommeren. Die heb ik op de kamer. Je leest me dus nog deze week.

We gaan een appel gaan proeven. Een grote!

Heidi Hopper

x

Pics week 8 staan online

Vooraleer ik binnen een paar uurtjes naar 'the Big Apple' vertrek, algauw (ahum) nog even de foto's van week 8 online gezet. Ik kijk er naar uit om me volgende week uit te leven. Op fotovlak en alle andere vlakken. :-)

Jessica, Jessica, nothing but trouble

Why! Tell me why the hell you sleep with your face either to the wall or burried in your pillow. Night after night. No co-operation at all! I'm dissapointed. I did no less than 5 attempts. Now you're gone, so I have no alternative than to give up.

Let me show you what I had in mind for you. Here 's what I wanted you to say when you looked in the mirror, after you woke up one day...

WOW !!!


Forever yours,

Horror Heidi
x

Graduation :-)

De grote dag was gisteren aangebroken. Graduation day! De dag waar we allemaal naar uitkeken en tegelijk ook weer niet. De dag waarop we afscheid namen van mensen waarmee we op korte tijd diep verbonden geraakten. En als ik zeg diep, dan bedoel ik diep. Wat we hier samen beleefden is te mooi voor woorden. Intens, onbetaalbaar en onvergetelijk. Daarom doet het zo'n pijn. We zijn allemaal mensen met een gedeelde passie, op een kruispunt in ons leven. We maakten samen een grote sprong in het duister. Het grote avontuur tegemoet. We wisten dat het maar voor even was. Desalniettemin.

Ook het prachtige Colorado moet ik vaarwel zeggen. De 'foothills' van de Rockies die hier het landschap tekenen. Ik wou dat ik een reep kon meenemen. Een reep zo groot als België. Ze zouden het hier misschien niet eens missen... Als we ergens naartoe gingen, hadden we de Rockies meestal aan onze linkerkant, ofwel aan onze rechterkant. Ze liggen in het Westen. Als we uitzonderlijk eens naar het oosten reden, moesten we onze meer dan mooie 'landmark' noodgedwongen achterlaten. We voelden ons een beetje verloren. Op de terugweg waren wel telkens weer blij als we de bergen in zicht kregen. Het was een thuiskomen.

Velen hadden familie op bezoek. De buitenlanders niet natuurlijk. Geen nood. Jess had ons immers onder haar vleugels genomen. Remember?!

Een paar weken geleden ontstond het idee om t-shirts te laten maken. Elisa zorgde voor het mooie logo. Cat zorgde met één van haar historische uitspraken voor een deel van de opdruk. F.I.G.J.A.M. Dat staat voor: Fuck I'm Good, Just Ask Me. :-) Stephanie zorgde via haar vader voor de uitvoering. Ze komen uit Californië, de polo's. Ze waren net op tijd klaar, dus konden we ze dragen voor graduation. Het groepsgevoel werd er nog door versterkt. We zorgden ook voor 'tassels'. Dat zijn die floshkes, je weet wel. Dat ideetje ontstond in mijn brein. Iedereen was er direct voor gewonnen. Karen zorgde voor de uitvoering. De polo's en tassels maakten deze ceremonie uniek. Ze maakten dat hier nog niet eerder mee. Ook het bloggen was uniek en zeer gesmaakt door Sara, Michael & C°. Eigenlijk was de ganse groep uniek. Dat liet elke lesgever ons verschillende keren verstaan. We konden op den duur niet anders dan het geloven. Ze waren er door geraakt, zo zeiden ze tijdens hun speeches. Ook gisterenavond op het feest bij Sara en Michael werd erover gepraat. Zelfs in afwezigheid van de gastheer en gastvrouw. Ze hadden met vele van hun vrienden vol lof over ons gesproken. Wij waren volgens hen de sterkste en meest uitzonderlijke groep ooit. Heel veel samenhorigheid en sterk gemotiveerd. Michael vertrouwde Jess en mij toe dat ze het mooi vonden om te zien hoe Kimi, Liw, Jess en ik het lichtend voorbeeld van de bende waren. Wij fier natuurlijk. Het deed deugd om dat te horen.

Oké, we wijken af. Graduation. Eerst was er een brunchbuffet, dan sprak 'the faculty' ons toe. Ze hadden allemaal een speech klaar voor ons. Mooie woorden. De speech van Sarah was heel erg pakkend. Ik had het eigenlijk niet anders verwacht. Ook ik gaf een speech. :-) Een hele korte en totaal onverwacht. Het werd gefilmd maar helaas is het beeldmateriaal van ondermaatse kwaliteit. Slechte lichtinval en onervaren cameravrouw. Och ja, ze deed haar best en het is beter dan niks. Toen ik naar voren kwam, riep Rick, de leraar horse handling: "Say something in Dutch, Haaidie!". Het eerste wat in me opkwam, was iets wat ik een paar jaar geleden al zei bij Souldance. Dat is waar ik mijn mensenmassage-opleiding volgde. Ik zei: "Toen ik hier aankwam, hoopte ik zilver te vinden, maar ik vond goud in de plaats." Er zaten nogal wat mensen in de zaal die geen Nederlands verstonden, dus vertaalde ik het nog even voor hen.

Het grote moment. Eerst een dikke knuffel voor Michael en dan voor Sara. Schatten van mensen!


Filmke. Goed luid zetten, dan kan je van het tweede deel (Engelse vertaling) misschien een beetje verstaan.

Mijnen 'diplom'.
Approved and Regulated by the Colorado Department of Higher Education.
...With Honors. :-)

Happy Heidi.

Gevaarlijke foto! Elk van ons vieren krijgt natte voeten als we er te lang naar kijken.

Kimi vertrok meteen na de ceremonie. Dit trof ik bij thuiskomst aan in de badkamer. Ze moffelde ook een boek weg tussen mijn bagage. Zonder iets te zeggen, de sloeber. Een boek over paardenmassage, waarvan ze wist dat ik graag ook een exemplaar wilde hebben. Ze gaf me haar eigen boek en schreef er een lieve boodschap in. Kimi is er één uit de duizend. Jess en Liw ook!

Het feest bij Sara en Michael was super gezellig. Ze wonen in the middle of nowhere. Toen ze daar 8 jaar geleden kwamen wonen, hadden ze zover ze konden zien geen enkele buur. Nu een paar. Ze waren ook uitgenodigd. Er waren ook heel wat vrienden en een aantal studenten. Het overgrote deel was reeds naar huis vertrokken. Het was goed want zo konden we het afscheid een beetje spreiden over de dag. Er was 'cajun food' en margarita. Heerlijk!

Jess was reeds na de middag vertrokken. Ze ging nog even langs bij haar neef in Denver en kon het niet laten om nog even binnen te wippen. Joepie! Liw en ikke blij natuurlijk. Hieronder vertelt ze voor een laatste keer haar Scottish joke. Ze moest die onder groepsdruk elke keer vertellen als we ergens op een nieuwe locatie kwamen.

Nu mijn valiezen gaan pakken. Het zal stampen worden.

New York here I come!!!

Greetz,

Heidi Huppeldepup

x

Uitnodiging

Mijn laatste dag in Colorado. Een dag helemaal voor mezelf. Hèhè. Effe de tijd nemen om acht weken levensfilm af te spelen. In mijn hoofd, in mijn hart, in mijn zijn. 'k Zal er proper uitzien. Foert.

Straks gaan lopen. Nog heel even tot aan het meer van Loveland. Het meer met vele gezichten. Soms ligt het er roerloos bij, soms is er wat stroming. Een andere keer zijn er golven. Ook het licht is telkens anders. Het leeft. Ik ook!

Verder ga ik het appartement schoonmaken, een beetje keuvelen aan en in het zwembad en rustig genieten van deze schitterende dag. Me voeden met restjes van ons laatste restaurantbezoek en ook bloggen ga ik doen. Da's ook voedsel. Ik geniet er telkens van om te reflecteren over mijn dag en om mijn verhaal neer te schijven. Ik ben zo ontzettend blij dit ik dit deed. Het was geen opgave. In tegendeel! Het verslag van gisteren ontbreekt nog. En dat kan niet zijn hé!

Bij deze wil ik iedereen die hier komt lezen uitnodigen om een berichtje achter te laten. Een reactie. Ook salut zeggen, zeg maar. Maak je kenbaar. Ik heb dat ook gedaan... Ik heb genoten van elk moment in Colorado. Met volle teugen. De bezoekers aan mijn blog waren talrijk. Velen plaatsten een reactie en dit maakte me telkens blij. Anderen waren hier in stilte. Da's natuurlijk oké maar ik zou je ook graag eens lezen. Al was het maar voor één keertje.

Tot blogs.

Happy Heidi
x