Pretty woman

Een korte verslaggeving vandaag. Nog niet zo lang thuis van de rodeo en we moeten er morgen vroeg uit want we hebben les. We gaan bij een zadelmaker.

Zondag wordt het poloseizoen hier geopend. Het schijnt een ferme bedoening te zijn. Waregem Koerse op zijn Amerikaans. Hoeden inclusief! Denk aan de polo scène uit de film Pretty Woman. Om niet uit de toon te vallen, gingen we tijdens onze lunchpauze shoppen. We zijn er helemaal klaar voor!

Vanmiddag hadden we opnieuw les in 'movement'. Uiterst interessant en één van de moeilijkste onderdelen van het hele pakket. Iedereen worstelt ermee. De eerste keren stonden we erop te kijken gelijk nen uil op ne kluit. We wisten langs geen kanten waar we naar zochten. Nu beginnen we het één en ander te zien en we slagen erin het deftig te benoemen. Er volgen nog een aantal lessen en daar zijn we heel blij om. Het zal ons echt wel helpen om met onze klanten te kunnen praten met kennis van zaken.

Mijn beurt om met het paard te stappen. We waren net een scherpe bocht aan het pakken.

Vlnr : Ondergetekende, roomie Kimi, roomie Liw, Stephanie, Harlene (docente), roomie Jess.

Vannacht geen oordopjes! Kimi is er niet. Vanavond gingen we met een ganse bende uit eten. We zaten nog maar net aan tafel toen Kimi een telefoontje kreeg van haar ventje. Hij vroeg waar ze was... Hij stond voor de deur aan het appartement. Verrassing! :-) Ons Kimi'ke moest efkes bekomen van de slag.

Sinds vorige week is het internet hier maar kwakkel. De connectie wordt om de haverklap verbroken. Hopelijk heb ik morgen niet teveel problemen, dan kan ik de foto's van deze week online zetten. Djeezes! Alweer een week voorbij. Nog maar 3 te gaan... En we hebben nog zoveel plannen. Nog zoveel te doen en te zien. We gaan prioriteiten moeten stellen.

Bye bye!

Heidi

x

Hol van Pluto

Ik weet het zijn, het hol van Pluto! Vanuit Loveland is het 2,5 uur rijden met de auto. Amper te geloven dat ook dit Colorado is. Eens de Rocky Mountains het landschap niet meer tekenen, ziet het er overal waar je kijkt hetzelfde uit. Het heeft ook wel iets, maar geef mij toch maar de Rockies. Wel blij dat ik het gezien heb.

Om je een indruk te geven...

Noord.

Oost.

Zuid.
West.


Helemaal afgelegen, ver van de bewoonde wereld, waren we op een ranch (10.000 acres) waar mensen van over de hele wereld betalen om te mogen meehelpen met het bijeendrijven van het vee en alles wat erbij komt kijken. De afsluitingen repareren, klusjes op de ranch,...

Wij masseerden een 45-tal van hun paarden.

Ze hebben graag dat hun paarden gemasseerd worden. Ze merken nadien telkens een duidelijk verschil in de kuddesfeer.

Een Belg met bijhorende vlag.

Ook een Belg. Zonder vlag. Ze zijn hier zot van Belgische trekpaarden.


Mijn eerste loon! Het smaakte heeeeeeeerlijk. Het gehakt is hier niet te vergelijken met wat wij gewend zijn. Langs geen kanten!


Vlnr: Haaidi, Sara, Michael.


Steak in wording op diagonale horizon.

Ook om op te eten, maar dan figuurlijk.

Hoogtijd voor mij om schaapjes te gaan tellen.

Eén, twee,...

Tot blogs!

Hi-di-ho

x

Modelbouw

Eindelijk zijn onze pakjes gearriveerd. We bestelden via internet vier 'visible horses'. Dat is een paardengeraamte dat we zelf in mekaar moeten steken. Ingewanden zitten er ook bij. Die moeten we wel nog schilderen. Wanneer we dat voor mekaar gaan krijgen is momenteel een raadsel. We zullen tijd moeten maken. Hoe ik met dat paard op het vliegtuig ga geraken is een nog groter raadsel. Het is 30 x 35 cm... Ik vind er wel iets op. Desnoods per post.


Deze voormiddag moesten we schuilen voor de regen. We maakten van de gelegenheid gebruik om massaal vragen af te vuren op Sara. Het was verhelderend want we kregen de voorbije 4 weken een massa informatie te verwerken.


Eens de zon hier vanachter de wolken verschijnt, is het bakken geblazen. Ik begrijp nu echt wel waarom er ons op voorhand gezegd werd dat we ons hier best in laagjes kleden. Vanmiddag was het heet!


Op de ranch werden er een dertigtal paarden van de winterweide in de bergen naar beneden gehaald. Wij verwelkomden ze met een massage. Je merkt echt wel aan die dieren dat ze een hele winter op zichzelf waren aangewezen en geen of nauwelijks contact hadden met mensen. Een hele uitdaging. Het was een succes.

Na vandaag weet ik het zeker! Paarden hebben een 'fartbutton' onder hun staart. Ik weet hem telkens te raken. Ik had de eer en het genoegen er één te mogen inhaleren. Ik had geen keus want ik zat met mijn arm tussen de achterste benen geklemd en mijn gezicht bevond zich op een paar centimeter van de uitgang. Ik was te laat om mijn adem in te houden. It took me by surprise. Het viel al bij al nog mee. 't Is maar grasgas...


Een bende paardenvangers op weg naar de 'pasture'.





Een magisch moment. Het is en blijft bijzonder om je tussen een kudde paarden te begeven en er eentje een halter om te doen. Het ging voor iedereen heel vlot.

Pawnee, de klasmascotte. De sloeber slaagt er keer op keer in om een massage te versieren.

Morgenvroeg moeten we er om 5u30 uit. Het is ruim 2 uur rijden naar de ranch waar we verwacht worden. Het is onze eerste betaalde job. We worden betaald met eten. :-) Het belooft een zware dag te worden. Om de pijn te verzachten, gaan we ontbijten bij McDonalds.

Night night!

Heidi

x

Klassikaal bleitconcert

Ja goeien appel! Het was geen gewone les communicatie deze morgen! De bedoeling was om na vier weken na te gaan waar we stonden in ons persoonlijk proces, welke kloof we voor onszelf te dichten hebben en wat we daarvoor concreet gaan doen. Om ons een beetje te helpen, bedacht Patty een oefening... We moesten een 'obituary' schrijven. Dat is een reflectie over het leven van iemand die overleden is. We moesten er zo eentje schrijven over onszelf in de derde persoon. In het eerste deel moesten we schrijven wat we dachten dat anderen over ons zouden zeggen. Wel in de veronderstelling dat we na vandaag nog lang geleefd hadden en dat we alles hadden kunnen doen wat we wilden doen. Het tweede deel schreven we over onszelf, vanuit ons eigen oogpunt gezien, maar toch ook in de derde persoon. Dit keer in de veronderstelling dat we vandaag kwamen te sterven. In beide oefeningen moesten we ons verplaatsen in onze kinderen, partner, familie, vrienden, medestudenten, leraars, werknemers, werkgever,... We moesten ook nagaan of er zaken waren die we nog hadden willen zeggen of doen. Onafgewerkte of uitgestelde dingen, ongerealiseerde dromen,... Niet teveel nadenken. Gewoon laten komen wat komt. Naarmate het einde van de oefening naderde, werd het alsmaar waziger voor mijn ogen. Ik hoorde her en der gesnotter. Het leek wel of de halve klas plots verkouden was. Djeezes! Was me dat een krachtige oefening. Ik zat er helemaal in. Om af te sluiten kregen we als verrassing nog 24 uur om terug te keren naar het leven. Wat zouden we nog doen? Wat zouden we nog zeggen?


Dit is het laatste stukje dat ik schreef:
"Heidi would go back to give a party and to say goodbye to everyone she loved. To hug them one more time. She would thank the people for all the joy and happiness. She would comfort them and say it is okay. After all, Heidi lived a happy life. She would encourage everyone to live their lives to the fullest. To make their dreams come true. To be openminded. To be non-judgmental. Not to run away from emotions. To open up. To soften. To forgive. To be compassionate,...
She would tell everyone that she is pleased with the life she had, but that she regrets the fact that she can no longer enjoy the joy of living, the joy of loving.
Even though people might think and feel Heidi gave all the love she had inside... This is not true. She was only starting to open up. The best was yet to come..."


Can someone pass the kleenex please?


En weet je wat zo leuk is? Ik ben niet dood! Dus...


The best IS yet to come!!! :-)


En dan nu een raadseltje om de boel een beetje op te vrolijken. Was het vandaag warm of koud?

Oplossing: het was berekoud! Zo koud dat ik zelfs mijn buffke omvormde tot een muts. Dat deed deugd op mijn hoofd. Marraine zal fier zijn op mij.

Om te laten zien dat ik nog springlevend ben, een paar fotokes die ná de les communicatie getrokken zijn. Ik herhaal: die ná de les communicatie getrokken zijn.

Spelen met de pony in de roundpen. Eerst kennismaken.



Dan naar de zijkant sturen.


Een beetje laten lopen, stoppen, draaien, naar me toe laten komen,... Heel plezant om te doen! Onvoorstelbaar welke subtiele signalen die beestjes oppikken. 't Moet wel juist zijn, of het loopt niet zoals je zou willen.


Gedaan met spelen. Voor we naar huis gaan, nog even een dvd over horsemanship bekijken. Ik heb het gevoel dat ik achtervolgd word. Heidi, kom terug! Please!

Mijn roomies staken vandaag de ganse dag de draak met mijn hormonen. Tot in de les toe. Mijn hormonen kregen dus geen kans om me te ambeteren. Ik was te druk bezig met lachen en plezier maken.

Love you all!!!!

Herrezen Heidi

x

Pyjamadag

Neen, we zijn niet in pyjama naar de les geweest! We bleven thuis. Er was geen les vandaag. Lang weekend omwille van Memorial Day. Da's de dag waarop ze hier de doden herdenken. Ze versieren de graven hier niet met chrysanten zoals bij ons. Ze doen het met vlagjes. Aan elk graf ééntje. Bloemen zijn er ook wel, maar die vallen minder op.


Kimi en ik maakten er een luie dag van. Jess en Liw waren nog steeds op hun lappen. We kwamen enkel buiten om een beetje boodschappen te doen. Voor de rest werkten we voor 't school. Ik kreeg minder gedaan dan ik had gewild. Mijn blog had wat herstellingswerk nodig en daar ging betrekkelijk wat tijd aan verloren. Voor de rest deed ik dingen die minder dringend waren, zoals het maken van een poster voor business class. Ik ben echt wel een specialist in het voor me uitschuiven van wat moet gedaan worden en naar me toetrekken wat kan wachten maar net dat tikkeltje plezanter (lees: gemakkelijker) is. Het is sterker dan mezelf. Uieindelijk zal ik het toch moeten maken. Een businessplan en een presentatie. Ik troost me met de gedachte dat het me wel zal lukken als er voldoende druk op mijne ketel staat. Na 39 jaar begin ik mezelf zo wat te kennen. Waarom doe ik mezelf dat toch aan?

Mijn hormonen krijgen me stilaan weer in hun greep. Ze zijn zich aan 't vermeerderen en plannen een heuse aanval. 't Zal weer vechten zijn tot bloedens toe. Ik merk het aan het water dat hoog staat. Sneller ontroerd dan pakweg een week geleden. Op zo'n dagen weegt het gemis aan thuis zwaarder door. Het feit dat ik deze avond een meisje van 20 een massage gaf, deed er ook niet veel goed aan. Ina's leeftijd, op een paar maanden na. Mijn gedachten dwaalden telkens af naar mijn lieve dochter. Hoe goed ik het hier ook heb, ik zal toch blij zijn als ik iedereen terug zie. Vreemde gewaarwording. Een beetje tegenstrijdig. Nooit eerder was ik zo lang en zo ver weg en toch voel ik me op de één of andere manier dichterbij dan ooit tevoren.
Deze middag keek ik op een Belgische nieuwssite naar een paar filmpjes over dat vliegtuig dat in twee brak. Wat deed het raar om na een maand de vertrouwde nieuwslezers nog eens te horen. En in de vooravond kreeg ik een mailtje van mijn zus Ruth. Binnen de paar seconden had ik mijn telefoon vast. Ik wilde haar stem horen. Zou ik een aanval van heimwee hebben? Flip Kowlier is me een beetje aan het troosten nu. Hij doet dat goed! :-)

Ik kruip straks onder de wol. Morgenvroeg hetzelfde ritueel als anders: slaapdronken mijn laptop checken om te zien of er mailtjes en reacties zijn.

Mwa! (onomatopee of klanknabootsing van een dikke zoen - geleerd van mijn zus Vicky :-)

Hormone Haaidi

x

Pics week 4 online

De foto's van week 4 staan online. Zie rechterkolom. Again, als je ze groter wilt zien, klik dan effe in het midden van de foto en je komt in het online album terecht. Daar kan je dan voor diavoorstelling kiezen. Als je dat wenst, kan je onderaan de weergavetijd instellen ook.

Als ik de foto's zelf bekijk kan ik nauwelijks geloven dat ik dat weer allemaal meemaakte in één week tijd. De dag dat we de polopaarden masseerden in die grote weide werden er nauwelijks foto's getrokken, dus die zitten er nog niet eens bij. Gelukkig zijn belevenissen en geluk in grote hoeveelheden niet dodelijk, anders was ik hier al lang het hoekje om.

:-x

Boulder creek festival

Boulder creek...Festival... Ik vroeg me gisteren af of dit de Gentse Feesten op z'n cowboys zou zijn. Wel, ik zat er niet ver naast. Het sfeertje had er in elk geval veel van weg. Alleen de cowboys ontbraken. Vreemd hoe je hier op nog geen uur rijden in een totaal andere wereld terecht kan komen. Boulder lijkt wel het walhalla voor hippie-like-creatures, mountainbikers, klimmers en andere sportieve/alternatieve lui. Geen cowboys en -girls te bespeuren. Een heel tof en gezellig stadje. Ook hier zou ik kunnen aarden. Vrees echter niet! Ik kom echt wel terug naar België.

Wendy Woo, onze lerares ritme, was ook van de partij. Ze leek oprecht blij ons te zien. Het zal Liw en Jess spijten dat ze er niet bij waren.

Op de eerste rij vlnr Chelsea, Sara, Cat, spatie, Kimi. Ik zat waar de spatie is, vandaar.

Happy people...

Feel the music...

Crocs on the rocks.

Rok on the rocks.

:-)

Stairway to heaven.

Oergezellig zijn ze, deze typische retro wijkjes.

Ik blijf het raar vinden, zo helemaal onbeschermd op de motto.

Vanmiddag een tukje gedaan aan het zwembad, een paar baantjes getrokken en efkes levend zitten koken in de hot tub. Ik meende het water te horen sissen toen ik nadien nog eventjes in het zwembad sprong om af te koelen. De naam hot tub is ontzettend goed gekozen.

Vanavond een verdomd lekkere wrap gegeten en een uurtje later genoten van de ondertussen traditionele milk & cookies. Raar maar waar, ik pas nog in al mijn kleren. Dat is wellicht omdat ik na die eerste uitzinnige week uit voorzorg wat minder vettig ben gaan eten.

Het leven is mooi!

Liefs en kusjes,

Helukkihe Heidi

x

Team roping

Mijn eerste roping game is een feit. Op de tribune wel te verstaan. Niet in de arena. Rond een uur of negen deze ochtend vertrokken Kimi, Chelsea en ik naar 'The Ranch' in Loveland. Het was een indrukwekkend gebeuren. Op de parking stonden ontelbaar veel grote trailers en in en rond de arena krioelde het van de paarden en bijhorende ropers. We zagen de ropers van de hoogste en tweede hoogste categorie aan het werk. Elk in 3 rondes. Ik weet niet meer hoeveel teams er in de eerste categorie zaten, maar in de tweede waren er 140 deelnemende teams. Een team bestaat uit 2 man. Een header en een heeler. Dat zijn dus maar liefst 280 verschillende paarden in die ene categorie.

Ik bespaar je de uitgebreide versie van de regels maar in het kort komt het erop neer dat er een jonge stier van minder dan 600 pond wordt losgelaten en over de arena rent. Van zodra de stier over een bepaalde lijn is, vertrekken de 2 ropers. Eerst vangt de header het jonge dier met een lasso bij de horens en vervolgens werpt de heeler z'n lasso naar de achterpoten. Er wordt pas afgevlagd als het paard van zowel de header als de heeler met z'n neus in de richting van de stier staat. Van start tot finish duurt gemiddeld 7 à 8 seconden. Als er één mist, of ze missen allebei, dan is het een 'no time' en gaat het team niet door naar de volgende ronde. Wordt er maar 1 achterpoot gevangen, dan komen er 5 seconden bij.

Om te ropen moet je, denk ik, Justin, Jason of Dylan heten. Bijna elk team had er één.

Een paar van de vele trucks en trailers. Kimi heeft ook zo'n pickup-monster met heupen en een trailer. Maar goed dat de wegen hier breed zijn, want als je daarmee een u-turn moet maken... In elk van onze ritten is er hier een u-turn inbegrepen, vandaar...


Wat me verbaasde maar me zeker wel beviel, was het feit dat we zonder restrictie overal mochten lopen. Zelfs tussen de deelnemers en hun paarden. Een heel apart gevoel.
Hier staan de paarden, de ropers en de stiertjes rustig hun beurt af te wachten.

Hier is 'the box' van waaruit er vertrokken wordt.


Het hele gebeuren verloopt haast geruisloos. Geen gejoel op de tribune en geen hoorbaar startsignaal. Je hoor enkel een vrouw de namen en de tijden afroepen en als je heel goed luistert, hoor je het gedempte geluid van 12 dierenvoeten die de arena doorkruisen.


Ik had bij aanvang een sterk ocharme-gevoel voor de stiertjes. Ik stelde honderduit vragen aan Kimi en na een paar uur alles gadegeslagen te hebben en toch wel een beetje een knop te hebben omgedraaid, kan ik zeggen dat het best meevalt. Ze staan snel terug op en lopen dan dartel de arena uit. Ik ben ook gaan kijken waar de stiertjes staan aan te schuiven voor de wedstrijd en er hangt geen sfeer van angst of stress. Het voelt rustig aan, dus dat is goed.

Van zodra de ropers en het kalf de arena verlaten hebben, vertrekt het volgende team. De games volgen mekaar heel snel op.

Ik vind deze foto zodanig mislukt dat hij mooi is. Elk zijn goesting natuurlijk.


Als het paard stopt, moet de ruiter ook stoppen. Best op hetzelfde moment.

De stiertjes wachten goed gemutst hun beurt af. Die mutskes hebben ze aan om niet bezeerd te worden door de lasso. Mocht ik zo'n stiertje zijn, dan zou ik in plaats van te liggen soezen, naarstig mijn liezen strechen want die maak je volgens mij best soepel als je even later door een lasso tot stilstand wordt gebracht.
En dan nu ne korte tsjoependefilé (tsjoep is Gents voor muts).

Alweer een hele belevenis rijker, kruip ik moe maar voldaan (en weer veel te laat) tussen de lakens.

Oh ja, nog even dit. Gisteren belde Kimi een goede vriend en professioneel roper om te vragen of hij weet had van een roping game hier in de buurt. Hij wist haar te vertellen dat hij net vertrokken was uit Loveland. Hij verbleef hier 3 weken met zijn paarden. Had hij dat geweten dat mochten we zijn paarden berijden en masseren zoveel we wilden want ze hadden het nodig. Dat zou het wel geweest zijn!

Morgen gaan we naar het Boulder Creek Festival. Dat schijnt de moeite te zijn. Gentse Feesten op z'n Cowboys? I'll keep you posted.

Greetings from the Rockies!

Heidi
X