Bleitstok

Eerst nog efkes over 'the drinking game' van gisteren. We hebben ons rot geamuseerd. Ik vertelde al over die ene regel waarbij niemand nog gewoon mocht praten. Enkel zingen was toegelaten. Hier wat beeldmateriaal. De moeilijkheidsgraad werd opgedreven met 'headbobbing'. Dit hielden we niet zo lang vol als het zingen. Funfactor 30. :-)

Toen Stephanie, die recht tegenover mij zat, zei dat mijn bier begon te schuimen dacht ik 'yeah right, you're pulling my leg'.

Ook kleine paardjes hebben baat bij een massage. Deze kleine pony in het rescue center waar we gisteren waren, staat gekend als een onwaarschijnlijk kribbig beestje. Grillig tot en met en bijten dat het een lieve lust is. Als het op massage aankomt is ze echter een doetje. Karen had de eer... en de volgende dag een zere onderrug.

De Kimi-kicker. Kimi liep ook haar eerste oorlogswonde op. Gelukkig niet zo erg. Ze was meer geschrokken. Deze schattige dame haalde zonder verwittigen uit met haar voorbenen.

Het deed raar om de laatste keer rond 'onze' vuurput te zitten. Pat, onze lesgeefster communicatie (en mens zijn) kwam langs om af te sluiten met een ceremonie. Ze had opnieuw de bleitstok bij. Of was het een praatstok? Ik vergeet het altijd. Het was weer de moeite. Chelsey en ik hadden ons voorzien. Bij onze aankomst zetten we elk een doos Kleenex in het midden van de cirkel. Er werd gelachen, maar niet voor lang. We deden er goed aan doekjes mee te brengen. Er werd gretig naar gegrepen. Emotioneel uitputtend. Wel mooi. Bij momenten een mengeling van lachen en huilen. Pogingen om onze emoties onder controle te houden waren tevergeefs. Trouwens, waarom zouden we.

't Zal morgen op graduation ook in orde zijn. Ik voel al nattigheid. Ik had vanmorgen trouwens al zweetogen toen we nog maar van de oprit reden. De rest van de dag moest ik mijn gedachten geregeld een andere richting uitsturen. Het water stond hoog en het was niet altijd gepast om de sluizen open te zetten. Jammer dat mijn zonnebril met tsjiepwegsteekfunctie vorige week uit de auto gewaaid is. Hoe dat gebeurd is? Pet op hoofd. Bril op pet. Mooie wolken. Autoraam open. Hoofd met pet, bril en camera uit autoraam. Wind. Pet weg. Bril ook. Pet gevangen. Bril niet. Camera intact. Ik had het pas twee dagen later door dat mijn bril deze stomme stoot (windstoot of heidistoot, kies zelf maar) niet overleefde.

We masseerden bij wijze van afscheid elk nog één paard. Ik had ontzettend veel geluk. Er was een mooi en diep contact tussen het paard en mij. Het was heel intens. Een mooie afsluiter.

Hier staan we nog wat na te keuvelen. Er was precies niemand happig om te vertrekken en de cirkel fysiek te verbreken. Hoe zou dat toch komen?

Moet je hieronder zien. Zo zagen de bomen van hierboven eruit toen we pas aankwamen. Precies toch wel efkes weggeweest...

Er is al veel familie aangekomen om morgen mee te vieren. Kimi hare Ken is er en Liw's partners Gloria en Susan zijn er ook. Ook van de anderen is er al veel familie. Jess en ik zijn sinds vanmiddag op onszelf aangewezen. Will we survive? We zijn de voorbije twee maand ontzettend in de watten gelegd door Kimi en Liw, 'the mama mares' (mama merries), zoals we hen heten. Toen ik voor de grap vroeg wie nu koffie gaat maken, zei Kimi dat ze voor de komende dagen koffiefilters had voorbereid met de juiste hoeveelheid koffie er reeds in. Ik moet enkel de filter met koffie en al in het toestel steken, vullen met water en op het knopje duwen. Ik kon mijn oren niet geloven. Zo zie maar je hoezeer Jess en ik hier verwend zijn. We hebben openlijk bekend dat we ervan genoten hebben en we bedankten ze met een etentje. Buitenshuis.

Jess haar zus en neef komen met het vliegtuig naar hier om dan samen de lange autotocht terug te doen. Ze komen pas aan na de graduation ceremonie, dus adopteerde Jess iedereen die geen familie op bezoek krijgt. Ik ben haar verwaarloosde zuster die door iedereen genegeerd wordt, Cat (Australië) en Elisa (Italië) zijn haar kleinere zussen met een ernstig spraakgebrek. Sue (Canada) is haar verstandige oudere zus met een licht East Coast accent. Ik ga Jess haar gepest missen, zoveel is zeker. En zij dat van mij.

Morgenavond gaan Liw met haar peeps en ik naar het midzomernacht feest bij Sara en Michael. Iedereen is welkom. Beetje potluck systeem.

Mijn vlucht naar the Big Apple is gewijzigd. In plaats van maandag rond de middag, vertrek ik nu maandag om 8 uur 's ochtends. Dat wil zeggen dat ik hier om 4 uur al opgehaald word. Een korte nacht dus. Het leuke aan die wijziging is dat Ina & Chris en ik nu met slechts 1 minuut verschil landen in New York. :-)

Als ik volgende week netwerk heb in het hotel, volgt er nog één weekje bloggen. Nadien wordt het afkicken.

Greetz!

Heidi Handkerchief

x

Live like you were dying

We maken ons klaar voor de laatste halve dag les. De Kleenexkes staan al klaar. Als ontbijt genieten we van Liw's overheerlijke zelfgebakken bananenbrood.

Voor ik vertrek, wil ik jullie mijn plaatselijke lievelingsliedje laten horen. Luid afspelen en goed naar de tekst luisteren. Het doet iets met mij telkens ik het hoor. Dit ene liedje zal me altijd naar hier en naar deze fantastische periode in mijn leven terugbrengen.

http://www.youtube.com/watch?v=7mHaFMqde6A

Tot later!

Happy Heidi

Vertraging

Blog loopt vertraging op wegens 'drinking game' in appartement van Stefanie, Karen en Elisa. Wreed plezant spelleke. :-) We waren met 10. Ik ga de volledige spelregels hier niet uiteen zetten maar als iemand bijvoorbeeld een aas trok, mocht die persoon een nieuwe regel uitvinden. De leukste was dat we voor de rest van de tijd niet meer gewoon mochten praten maar alles al zingend moesten zeggen. Onze buik deed zeer van het lachen. Kimi kwam als eerste naar huis en na een uurtje belde ze om te zeggen dat ze ons tot aan de overkant kon horen... We moesten dimmen voor er heibel van kwam! Foto's volgen. Misschien... Het bier hangt tot in mijn haar. We verstopten allemaal ons bier op ons hoofd. Geen goed idee nadat iemand er een M&M in smeet. Schuimen voor zot. Wist ik veel!

Heidi Hangover (let's hope not)
x

De gefrustreerde paardenplakkers

Het zou een goede titel zijn voor een Suske en Wiske album. Het frustratienivieau was zo hoog dat we onze voordeur moesten openzetten om gezonde lucht binnen te laten. Ondertussen kunnen we al terug lachen. Die beesten bleven maar uit mekaar vallen tijdens de assemblage. Nu het plastieken mantelke er omheen zit, is alles veilig. Blij dat het achter de rug is. We hadden geen idee waaraan we begonnen. No way dat we deze nog uiteen gaan halen om te laten zien hoe het er vanbinnen uitziet. Forget it! Hopelijk krijg ik mijn exemplaar heelhuids thuis. 't Zou lichtjes zonde zijn...

Gelukkig zijn er die er wel kunnen mee lachen.


Net terug van de Dairy Queen. Een drive in ijssalon. De peanutbutter parfait was delicious! Frustratie foetsie. ;-)

Nu zijn we onze kasticketten aan het sorteren. De voorbije 2 maanden betaalden we zowat om beurten de boodschappen en andere uitgaven. We gooiden alle ticketten met onze naam erop in ons keukenschuif. Lekker makkelijk en geen gedoe.

Een beeldje getrokken in onze refter vanmiddag. Het was de tweede keer dat we op die hoge berg gingen masseren. Ook nu weer waren we pompaf als we thuiskwamen. Zal dus toch aan de hoogte liggen. Het tweede paard dat ik masseerde was ook hoog. Het was een Percheron. Dat zwarte paard van hierboven. Schofthoogte 1,80m en gewicht tussen de 800 en 1000 kilo. Alstublieft. Een gemiddeld rijpaard weegt om en bij de 600 kg. Deed raar om met zo'n machtig groot paard te werken. Ik had een beetje moeite om overal goed bij te komen. Ze was imposant maar ontzettend lief. Misschien maar best.

Als afsluiter een surrealistisch beeld.

Hasta mañana!

Hi-de-ho
x

Opgepast voor het rode lampje!

Ik had me voorgenomen niks meer over de 'farts' van mijn roommates te schrijven... Ze laten me echter geen keus. Gisteren kochten we ons elk een uurwerk om aan onze broek te hangen. We kunnen geen uurwerk dragen als we masseren, dus is dit de ideale oplossing om de tijd bij te houden als we aan het werken zijn. Het is tevens iets wat we alle vier hebben als herinnering aan elkaar en aan ons schitterend avontuur. Nu komt het. Het uurwerk heeft een klein rood lampje. De twins vonden er niet beter op dan dit rode lampje te gebruiken telkens ze er één laten vliegen. 'Tag, you're it!' wil dat zeggen. Nu kunnen ze mekaar seinen vanop meters afstand. In de klas, in de arena, in de auto, op restaurant... Je houdt het niet voor mogelijk! Ik schat dat hun batterijtje nog voor graduation leeg zal zijn.

Het rode lampje heeft één groot voordeel. Als de omgeving rood kleurt, weet ik wat me te doen staat. Ik moet je wellicht niet vertellen dat we alweer een scheetje gelachen hebben. :-)

Hoe blij ik ook ben dat ik binnenkort iedereen terugzie, toch ga ik dit leventje hier missen. Het is nu bijna elf uur 's avonds. Een half uurtje geleden lag ik op mijn rug in het water naar de sterren te kijken. Terugblikkend op al het moois dat ik hier beleefde. Dankbaar.

We waren met z'n achten. Eerst gezellig een beetje kletsen in de hot tub. Biertje. Beetje muziek. Dan zwemmen en ploeteren in het zwembad. Als afsluiter Laura met kleren en al in het zwembad gezwierd. Eigen schuld, dikke bult. Ze had haar bikini maar moeten aandoen.

Nog steeds wordt er intens genoten van elk moment. Toch schuilt in alles wat we nu nog doen het afscheid. Vanmorgen de laatste keer in ons klaslokaal. Vanmiddag de laatste les grondwerk bij Rick. Vanavond de laatste keer met de ganse bende gaan eten. Morgen de laatste keer naar de ranch hoog in de bergen en ook de laatste keer gaan ontbijten bij Verns. Vrijdag de laatste keer naar de ranch waar we het vaakst waren. Vrijdagmiddag nog een laatste keer les van Pat en Micky. Dat zijn die twee die ons altijd doen tsjiepen... En dan zaterdag graduation. Ik kan haast niet geloven dat ik binnen zes dagen in New York zal zijn met Ina en Chris. En nog een weekje later ben ik terug thuis.

Wat opdrachten betreft is de druk nu volledig van de ketel. Vanmorgen een voordracht gegeven in business class. Ik sprak een groep horseball spelers toe. De vooruitgang die ik hier boekte is groot. 'k Ben heel content! Over de ganse lijn!

A domani!

Lots & lots of love...

Happy Heidi
x

Gedicht van Sara Stenson

Just A Horse

i am just a horse, a means, a symbol
i do as instructed, that is what i am trained to do.
i am not heard, my feelings and wishes don't count,
so i preserve myself deep within my cocoon,
detached, cool - inattentive.
It keeps me sane, you know.

i am just a horse, a means, a symbol.
Why should i listen to you, human?
All the carrots in the world do not buy trust and loyalty.
Listening will, but you have forgotten how to listen to my soul.
It has been so long since you have heard me.

i am just a horse, a means, a symbol.
i can trot with rhythmic measure, side pass and canter when told.
i show well, i show obedience, but my spirit is quiet, deep inside me, asleep
someone has forgotten to hear it.
That someone is me,
because i,

i am just a horse, a means, a symbol.

Someday,
Some day
My spirit will soar again and give full rise and expression to myself
that was built to dance.
A special someone, with ears, senses
with hands that listen will come and feed carrots to my soul -

Because

I am a horse
Magnificent
Complete!


Sara Stenson

We had a blast!!!!

Mooier kon dit laatste weekend niet afgesloten worden. We hebben GENOTEN! Het stromende water is mijn lang leven. Het canyongevoel was niet ver weg. Hmmm ik kijk al uit naar augustus. Dan kan ik me nog eens een week gaan uitleven in de Spaanse Pyreneeën. Bart gaat mee! :-) Samen in een tentje. Zal plezant zijn.

Whitewater rafting is een serieuze zaak. Er wordt niks aan het toeval overgelaten. Hier zie je hoe de uitrusting vakkundig wordt getest op degelijkheid en schokbestendigheid. Aan de zijkant is er geen padding. Auch! :-/

We werden met een Cool Bus naar het vertrekpunt gebracht. Het raften zelf deden we in twee stukken. Het waterniveau stond op het maximum van het medium niveau. Een bepaald deel was te heftig, dus deden we een stukje per bus. Drijfnat in een bus... het is eens iets anders. Rafts uit het water en terug erin. Piece of cake. Wel zware cake.

Tijd voor een filmpje. H2O Heidi zit rechts vooraan (links voor de mensen thuis) op het tweede raft.

Het is nog even afwachten hoe het morgen met onze stem gesteld zal zijn. We schreeuwden vanalles. Hoe luider hoe beter. Eén van de favorieten was: "Bite white! Bite white!".

De voldoening was groot. Er viel niemand uit de boot. Gelukkig maar.
We noteerden wel volgende 'potential hazards':
> Kimi en Karen vielen IN de boot. Ik miste dit spektakel. Helaas.
> Kimi testte twee keer mijn knie-reflexen met de achterkant van haar peddel. Reflexen ok.
> Liw viel op haar gat toen ze een raft naar beneden bracht. Steentjes afgespoeld.
> Multipele schaaf- en stootwonden aan handen van tegen rand raft te schuren. Nie neuten!
> Gevoelige heupen wegens gebruik als hefboompunt. Blauw kan mooi zijn.
> Morgen wellicht onbruikbare laterale buikspieren. De frontale zullen ook in panne liggen.

Het materiaal laten drogen en dan naar huis om de spiertjes laten bekomen in de hot tub. Van 4 graden celcius in de rivier naar op z'n minst 40 graden in de hot tub. Als wisselbad kan dit wel tellen.

Nu gaan we plaats maken op onze tafel. Onze ingewanden worden aan mekaar gekleefd. 't Is te zeggen, die van de paarden. Vanaf morgen eten we terug aan tafel.

Greetz to my peeps!

H2O Heidi

x

Pics week 7 staan online

Er werden deze week records geklopt qua aantal foto's op één dag. Een selectie maken was niet evident.

Time travel

Weer een ervaring rijker. De renaissance faire was de moeite waard. Voor heel wat mensen is het hele ren faire gebeuren een heuse hobby. De echte 'die hards' spreken zelfs Oud Engels!

Meer weten? www.renfaire.com/index.html

Dit heet men 'met de glimlach onthaald worden'.

Naast het personeel, lopen er ook heel wat bezoekers uitgedosd. Dat geeft het geheel extra sfeer en gezelligheid.

Tof om een steekspel van dichtbij mee te maken. Hieronder waren ze in stof gekleed. In de namiddag was er een steekspel waarbij ze in een harnas gehuld waren. Ocharme die mannen. Bloedheet was het. Ik mag er niet aan denken om in de blakende zon in een ijzeren kostuum te moeten vechten.

Filmpje.

Aaaaah! Eindelijk afkoeling. Het was nodig want we waren bijna gaar. De twins bedachten weer een nieuw spel. Ringwing. Hieronder showen ze hun outfit. Een frisbee met een gat in en elk een paar zwembandjes. Bedoeling is om de frisbee met de voet te vangen. Ze brachten het er tot mijn verbazing aardig vanaf. Elegantie troef.

Pizza delivered by the pool. :-)

Life is good!


Morgen raften. Dat was één van de dingen die ik heel graag wou doen terwijl ik hier ben. Op de valreep kregen we het nog geregeld. Morgen is onze laatste vrije dag. Volgende week deze tijd is het hier afgelopen. We pakken nog mee wat we kunnen. Alles geven!

Arrivederci

Haaidi

x

x