Ik had het geluk om zaterdag met nog tien anderen bij volle maan te gaan paardrijden aan zee. Een onbeschrijfelijke ervaring maar ik doe toch een poging. De twee uur durende tocht begon in een prachtig duinenbos met smalle kronkelende paadjes. Nooit eerder was ik bij volle maan in een bos. Het had iets mystieks. Zolang we stapten, was er tijd om rond te kijken en te genieten van het prachtige décor. Na een poosje begonnen we te draven en kort daarop volgde de eerste galop. Die eerste ogenblikken in draf en galop waren wel heel bijzonder. Ik besefte dat ik me moest overgeven en vertrouwen op het paard. Het enige wat ik moest doen was in het zadel zien te blijven. Na een paar ogenblikken zwakte de angst af en kwam er plaats voor puur en intens genot. Best wel spannend om zo tussen die bomen te crossen. Na het bos kwamen de duinen, die onder het licht van de maan deden denken aan de sahara. Echt uniek! Het rijden in de duinen voelde totaal anders aan dan in het bos. Het voelde ruimer aan, vrijer, weidser. De zilte geur van de zee versterkte de ervaring. Toen we wat later op het strand aankwamen, sloeg het weer helemaal om. Er stond een strakke wind en er viel smeltende sneeuw uit de lucht. Tegen de wind in galoppeerden we met ons elven langs de branding. Dat was heeeeeel erg krachtig! Er leek geen einde aan te komen. Ik voelde letterlijk het bloed door mijn aderen stromen. Toen er op een bepaald moment een sneeuwvlok in mijn linker oog knalde, was het effe iets minder... Gelukkig heb ik 2 ogen en kon ik verder genieten van die geweldige ervaring. Op de terugweg volgde er nog een lange galop door het bos. Mijn wereld bestond toen enkel nog uit het paard en ik. Verder niks. Een heel bijzonder gevoel! Terug bij de stallen aangekomen, werd ik overspoeld door een golf van gelukzaligheid. Ik voelde me heel erg op mijn plaats... De goesting om te vertrekken is er door deze beLEVENis zeker niet minder op geworden. Integendeel!
Grietje, merci om mij mee te vragen hé! :-)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
ben blij voor jou dat je zo enorm genoten hebt, het moet een zeer bijzondere ervaring zijn die ik nooit zal meemaken want ik ben bang voor paarden, jammer maar het is zo
Ons Michke is ook bang van water, maar ze drinkt het uiteindelijk elke dag. Zo zie je maar hoe een mens elke dag opnieuw zijn grenzen verlegt. En dat is uiteindelijk wat ook jij aan het doen bent, Heidi. Grenzen verleggen, de wereld verkennen en je zoektocht naar intens geluk voortzetten. Intens geluk... Iets waar vele mensen hun hele leven naar streven terwijl het aan hen voorbij gaat dat intens geluk net in de kleine dingen schuilt.
Heideke,
Wat je zoektocht voor jou betekent,weet ik maar al te goed en ik vind het fantastisch!Het stemt me diep gelukkig dat je zo intens van het leven wilt proeven en er het belang van inziet. Je doorzettingskracht is te benijden!
Extra-benijdenswaardig zijn de paarden daar in het verre Colorado!
Die staan nu al te popelen om gemasseerd te worden door je goud-strelende handen.
Ik ben fier op jou!
Moeke
Ik zie je zitten,haren wapperen in de wind,hoog op dat paard!!!Ik bewonder jou echt,dat je het aandurft jouw grote droom achterna te galloperen.k'Wens je heel veel sucses en geluk ,daar,in Colorado.
Die sneeuwvlok,was dat niet een heel grote traan van GELUK???
Een reactie posten