De eerste losse krabbels

De vele telefoontjes, smsjes, brieven, kaartjes, mailtjes en gesproken woorden die ik de voorbije weken kreeg, deden me ontzettend veel deugd. Hartverwarmend, soms zelfs ontroerend. Die paar enveloppes die ik pas ter plaatse mag openmaken, bijten nog steeds in mijn bil. En ik die dacht dat ik niet meer curieus was. Tarara! Ook de verrassing van 3 DeciBelles die onaangekondigd op Zaventem verschenen, deed me veel plezier. 'k Werd er even sprakeloos van.

Nooit eerder was ik zo rustig bij het opstijgen. De 2 steentjes rond mijn nek en het knuffelsteentje in mijn hand leken hun werk te doen. Het verschil met mijn voorgaande vluchten was groot. Toeval?

Eindelijk op weg naar 'the land of the free and the home of the brave'. Ik bedank mezelf want dit voelt heerlijk! Ik zie er tussen al die serieus uitziende mensen wellicht een beetje vreemd uit met die onuitwisbare brede glimlach op mijn gezicht, maar 't kan me niet schelen. Ik voel me goed!

Aan mijn linkerzijde een wit wattendeken en een strakblauwe lucht die mekaar zachtjes raken. Daar tussenin de vleugel van de grote ijzeren vogel die me veilig over de Atlantische Oceaan brengt.
Aan mijn rechterzijde een stille man die zich al meteen na het opstijgen verstopte (hoofd en al) onder het Delta-dekentje. Het deed me denken aan die keer dat ik me verstopte voor Maya door gewoon een deken over mijn hoofd te hangen. In tegenstelling tot de kleine Maya, wist ik wel direct waar mijn buurman was. ;-)

Een portie 'chicken with herb gravy' later, blijkt mijn buurman een lieve, gemoedelijke vijftiger uit Rwanda te zijn. Een economist op weg naar Atlanta voor een vredescongres. We hadden een diepgaand gesprek (en dat op grote hoogte) over massage, het verschil tussen mannen en vrouwen, economie, zijn 5 kinderen, mijn grote dochter,... Nog maar zelden zo'n witte tanden gezien.

Ik geniet van de rust en de stilte en van het letterlijk achteruit reizen in de tijd. Ik kijk ik door het kleine raampje, adem rustig maar diep en laat ze stromen... de tranen van intens geluk. Ik zou dit gevoel aan iedereen cadeau willen doen. Zo mooi is het.

Atlanta Airport is geen lachertje! Dit land binnengeraken al evenmin. Ik heb hier staan liegen dat ik zwart zag (of was het rood?). Er werd me immers aangeraden niet te zeggen dat ik hier kom studeren. Doe je dat wel, dan vragen ze je een speciaal toelatingsnummer en dat heb ik niet. Zonder dat nummer geen toegang. Dat niet alle opleidingscentra zo een nummer kunnen verschaffen, trekken ze zich niet aan. Ze kennen de regeltjes niet allemaal even goed naar 't schijnt. Er werd ooit een Canadese deelneemster toegang geweigerd, dus nam ik het zekere voor het onzekere en loog over de reden van mijn bezoek. Not so nice als liegen niet in je natuur ligt. Van de stress legde ik bij het nemen van mijn vingerafdrukken mijn vingers op het voorbeeldtekeningske in plaats van op het venstertje om te scannen. Felt silly.

Door al dat aanschuiven aan de verschillende controlepunten met mijn extreem zware handbagage (fototoestel, laptop en vééééééél boeken), ben ik naar mijn gevoel nog slechts 1,5 m groot, staan mijn borsten 10 cm verder uit mekaar en bevinden mijn schouders zich niet meer op gelijke hoogte. Hopelijk komt dit terug in orde. Maar flexibel en veerkrachtig als ik ben, zal dat wel lukken.