Ik sta versteld

Ik sta werkelijk versteld van wat er allemaal te weten valt over zo'n klein stukje paard. Laat ons zeggen de onderste 20 cm. Onvoorstelbaar. We kregen nu een halve dag pathologie en woensdag gaan we er nog eens een volle dag naartoe. We hingen massaal aan die man z'n lippen. Bryan is 40 jaar oud en heeft al 21 jaar ervaring in het vak. Hij behoort tot de top en dat merk je. Woensdag gaan we een dissectie van een been doen en hij gaat bij een aantal paarden de hoeven trimmen en ze van nieuwe hoefzijzers voorzien. Vertrekkende van een rechte reep staal. Ik kijk ernaar uit en ik ben zeker niet de enige. Bryan zei dat hij ons onmogelijk alles kan meegeven in die 12 uur tijd. Na al die jaren leert hij nog steeds nieuwe dingen bij. Het zal zijn als drinken uit een brandkraan, zei hij. Je kan het niet allemaal slikken. Ik heb mijn keelke goed opengezet en toch zoveel mogelijk binnen genomen. Zonder verslikken.

Deze namiddag brachten we in het anatomie lab door. Daar konden we rustig een flink aantal skeletten van alle kanten bekijken. Die visualisatie was net wat we nodig hadden om alle stukjes op hun plaats te laten vallen. Super! Er stonden niet enkel paarden, maar ook een poema, een aap, een koe, een struisvogel, een neushoorn,... Als ik die zo allemaal samen zag, viel het me op dat hoe verschillend deze dieren ook zijn in vorm en uiterlijk, de geraamtes - inclusief het onze - bestaan voor het grootste deel uit dezelfde stukken. Ik stond daar nog niet eerder bij stil. We mochten ook even een kijkje nemen in de koelcel. Kadavers! Naast een hele hoop andere dieren, hing er een drietal paarden aan haken in de lucht. Levend zien ze er stukken beter uit. Die in de frigo hadden geen vel. Als je vindt dat een paard stinkt, dan moet je eens ruiken aan een paard zonder vel. Da's nog wat anders. Ik had het wel erger verwacht.

Morgen terug bij de polopaarden en daarna een nieuwe les grondwerk met paarden. Ik zit morgen in de groep die zittend vanop een ton een paard achterwaarts een stal gaat leren instappen. Ons enige contact met het paard is via een los touw in onze hand, verbonden met hun halter. Crazy! De openbaring bij dit grondwerk is dat je paarden zoveel kan laten doen met lichtheid, zachtheid en subtiliteit. Ik geniet telkens enorm van de lessen bij Rick. Ergens begin juni gaan mijn roomies en ik een halve dag privé les volgen. We hebben alle vier honger naar meer en we gaan die stillen.

Onze honger naar voedsel stilden we vanavond bij Olive Garden. Lekker Italiaans. Weer meer gekregen dan we op konden, dus dat staat nu in een 'box' in onze koelkast. Toch aangenaam dat ze je hier altijd vragen of je de overschot mee wenst te nemen. In België zijn we dat niet gewend, maar ze zouden daar beter een gewoonte van maken. Hier zie je om de haverklap iemand buitenstappen met een doosje in de hand. Ook je wijn krijg je mee als die niet uit is.

'k Ga nog een paar spieren inkleuren voor ik in mijn bed kruip.

Tot blogs!

Haaidi

x