Mijn thuiskomst. Amai! Dat was nogal iets! Zo'n onthaal had ik niet verwacht. Het was op z'n zachts uitgedrukt hartverwarmend te noemen. Ik verwachtte Moeke en Mich, want die zouden ons ophalen. Moeke en Mich stonden er... samen met de helft van de familie! Spandoek inlcusief. :-) Ze waren getooid in jeans en cowboyhoed. Moeke had zelfs haar rijlaarzen aan en Bart bracht een paard mee. Om half vijf 's ochtends waren ze opgestaan. Veel te vroeg, zo bleek achteraf want het vliegtuig had vertraging. Ze hebben dan maar een paar rondjes zitten kaarten in de bar. Ik durf niet te denken aan hoeveel uren mijn kleine tante (aka tante tsjiepmuile) aan het spandoek zitten werken heeft. Het is een toonbeeld van perfectie en krijgt zeker een ereplaats op zolder.
Michke stond al ruim een uur op voorhand met haar camera in de aanslag. Toen het moment daar eindelijk was, stond het ding niet meer scherpgesteld en zo gingen de allereerste beelden de mist in. Of moet ik zeggen de Mich in? Ons Michke is ondertussen legendarisch. Alles, of toch bijna, wat kan mislopen op film en fotovlak, heeft Michke op haar palmares staan. 't Geeft niet. We zien haar desondanks nog altijd graag. En dat prachtige moment staat sowieso in mijn geheugen én in mijn hart gegrift. Daar kan geen filmke tegenop. De tweede fase van den arrivée staat er wel op. Die krijg je hier te zien:
Fotoke getrokken door Chinese vrijwilliger. Hij kon kiezen voor de tafel of het spandoek. Het is duidelijk waarvoor hij gekozen heeft. Maar kom, we gaan niet moeilijk doen. De bende staat er helemaal op.
De verderzetting van het blijde weerzien gebeurde bij Ruth en Glenn & the kids in 't Veer. Echte Vlaamsche kost. Frietjes met stoverij! :-) Het werd een supergezellige namiddag. Ontzettend blij om iedereen terug te zien. Ik val in herhaling, maar zo'n onthaal doet toch iets zenne. Ik was er van 'gepakt'.
Als klap op de vuurpijl, kwamen moeke en Mich nog met een grote zware doos aandraven. Ik kon absoluut niet raden wat erin zat. Ze hadden toch wel al mijn foto's afgedrukt zeker!!! En netjes verdeeld over verschillende albums. Wat een werk! Het waren nogal veel foto's hé... Op elk album kleefden ze een paar woorden. Samen vormend: MAY YOUR MIND AND SOUL GENTLY FLOAT UPON WAVES OF REMEMBRANCE.
Wat een verrassing! Toen ik het eerste album opensloeg en ik zag de foto's van m'n roommates, barstte ik in tranen uit. Ik voelde de pijn van het afgescheiden zijn. It hurts! Lap, 'k heb weeral prijs. Het zal nog efkes gevoelig liggen. Dan was er nog een bijkomend album met de rest van de foto's. Daarin hadden ze een blad gekleeft met daarop alle namen die ik mezelf had gegeven bij het afsluiten van mijn dagelijkse blog. Het waren er heel wat. Op een andere pagina hadden ze dan onder de foto's in koeien van letters gekleefd: WE LIVED LIKE WE WERE DYING. Goed dat ze een stapeltje Kleenex hadden ingesloten in de doos. Ze kwamen van pas.
En dat is ook echt wat we gedaan hebben die negen weken. We hebben geleefd alsof het onze laatste weken waren. Voluit en vol overgave. Onbetaalbaar was het. Onvergetelijk! Een herinnering om te koesteren. Vriendschappen om te koesteren. Het was een unieke belevenis en ik ben blij dat ik dit mocht meemaken. Blij dat ik het aangedurfd heb. Het heeft me veel gebracht. Je dromen realiseren... sterk aan te bevelen! En 't moet daarom niet groot of groots zijn. Gewoon gaan voor je verlangens.
Ik liet via mail aan m'n roommates weten dat mijne plastieken kameraad heelhuids thuis geraakte. Dit is het antwoord van Jess: "Unfortunately, mine survived the trip home as well. It's sitting here in my office staring at me with intense plastic eyes like it's going to pounce on me any second...I think it's possessed by the devil. Did I thank you yet today for the gift? Thank you, thank you, thank you!!!"
Daarnet ging ik voor het eerst terug lopen. Het oude vertrouwde toertje. Op mijn conditie na was het weer allemaal als vanouds. De meeste mensen die ik kruis, doen nog steeds alsof ik lucht ben. Echt waar, ze doen gewoon alsof ze me niet zien en ik passeer ze op nog geen meter. Dat hou je toch niet voor mogelijk?! Wat maakt een mens zo? Wat gaat er in hen om? Wat weerhoudt een mens ervan om te reageren op een vriendelijke glimlach van een voorbijganger? Triestig. Vooral voor hen.
Ik blijf maar dralen. Precies geen goesting om het hier echt af te sluiten. Ik hoorde van velen dat ze genoten hebben van dit blog. Ik heb dat ook gedaan! Het deed deugd om jullie reacties te lezen en om jullie nabijheid te voelen. Het deed ook deugd om telkens mijn dag te overlopen en neer te schrijven hoe ik het beleefde. Blij dat ik het gedaan heb. Een mooie herinnering. Om zelf terug te lezen en om later aan mijn kleinkinderen te laten zien hoe oma was in haar wilde jaren. ;-) 'k Denk dat ik altijd een beetje 'wild' ga blijven.
Ik draag jullie allemaal een heel warm hart toe!
Heidi Hartzeer (maar 't geneest wel weer)
x
3 opmerkingen:
Ja Heidi, spijtig moet men achter alles soms een punt zetten, en dat kleine puntje kan soms pijn doen.
Maar je kan teren op je herinneringen (en het zijn er veel) en je sluit je blog wel af maar ik hoop voor jou dat je die kan bewaren en er af en toe naar kan terugdwalen om er in te grasduinen want anders zou dit wel spijtig zijn.
Ik schrik ervan, dat ik hier de eerste reactie plaats (joepie..iedereen voorbij gestoken hihi)
Ik heb genoten van je blog dat maakte veel goed voor je afwezigheid, het bracht ons een stukje dichter bij elkaar.
Voor het idee gerijpt was voor het spandoek zijn er een paar dagen overgegaan en toen nog de gepaste woorden vinden en maken en plaatsen en plakken, ben ik er toch 3 dagen mee zoet geweest want de verwerkingswijze liep in processen..
Maar we zijn blij dat we hebben kunnen verrassen en zelf om half vijf uit bed (wat voor tmj toch een opgave is, was haar niet teveel dus.....) was vooral om files te vermijden want OP TIJD wilden wij nu echt wel zijn...stel je voor dat je toekwam voor wij er waren...ik mag er niet aan denken ...
tsiepmuile, tsiepmuile....zei de ene tsiepmuile tegen de andere (want je moet niet onderdoen...)
Dus ik sluit af met veel liefde..
van de ene tsiepmuile voor de andere tsiepmuile xxxx
Binnenkort zien wij elkander weer. We konden er spijtig genoeg niet bij zijn om je te verrassen, maar hadden het wel graag gedaan. Blij dat we je terug gaan zien, Zoë zal mischien eens goed moeten nadenken wie je bent, maar dat zal snel weer in orde komen. Lucka kent je zeker nog, maar is erg gegroeid, veranderd, gebruind.
En wij zijn nog steeds dezelfden als voor je vertrok. Blij om je terug te zien, om nog wat verhalen te horen, om je te knuffelen en voelen. Blij dat je weer in ons midden bent.
Ondertussen ben ik terug in de rust en kalmte van noord amerika en het enige wat mij echt opvalt in dit hele verhaal is dat de mensen ginder echt niet reageren op een glimlach....een goeiedag...een knikje....!!Hoe ongelooflijk is dat als je van dit kontinent komt heee???EN... dat je altijd wel een wilde zal blijven...? IK HOOP HET VOOR JOU!! Grtz JayCee
Een reactie posten