De finale post :-(

Nu pas, bijna een week na thuiskomst, ben ik in staat mijn laatste blog te schrijven. Sinds gisteren voel ik me eindelijk opnieuw energiek en zit ik wat beter in mijn vel. De rest van de week heb ik haast niks anders gedaan dan geslapen. Veel te verwerken. Zal niet alleen de jetlag geweest zijn. 'k Heb eraan toegegeven.


Mijn thuiskomst. Amai! Dat was nogal iets! Zo'n onthaal had ik niet verwacht. Het was op z'n zachts uitgedrukt hartverwarmend te noemen. Ik verwachtte Moeke en Mich, want die zouden ons ophalen. Moeke en Mich stonden er... samen met de helft van de familie! Spandoek inlcusief. :-) Ze waren getooid in jeans en cowboyhoed. Moeke had zelfs haar rijlaarzen aan en Bart bracht een paard mee. Om half vijf 's ochtends waren ze opgestaan. Veel te vroeg, zo bleek achteraf want het vliegtuig had vertraging. Ze hebben dan maar een paar rondjes zitten kaarten in de bar. Ik durf niet te denken aan hoeveel uren mijn kleine tante (aka tante tsjiepmuile) aan het spandoek zitten werken heeft. Het is een toonbeeld van perfectie en krijgt zeker een ereplaats op zolder.



Michke stond al ruim een uur op voorhand met haar camera in de aanslag. Toen het moment daar eindelijk was, stond het ding niet meer scherpgesteld en zo gingen de allereerste beelden de mist in. Of moet ik zeggen de Mich in? Ons Michke is ondertussen legendarisch. Alles, of toch bijna, wat kan mislopen op film en fotovlak, heeft Michke op haar palmares staan. 't Geeft niet. We zien haar desondanks nog altijd graag. En dat prachtige moment staat sowieso in mijn geheugen én in mijn hart gegrift. Daar kan geen filmke tegenop. De tweede fase van den arrivée staat er wel op. Die krijg je hier te zien:

Fotoke getrokken door Chinese vrijwilliger. Hij kon kiezen voor de tafel of het spandoek. Het is duidelijk waarvoor hij gekozen heeft. Maar kom, we gaan niet moeilijk doen. De bende staat er helemaal op.


De verderzetting van het blijde weerzien gebeurde bij Ruth en Glenn & the kids in 't Veer. Echte Vlaamsche kost. Frietjes met stoverij! :-) Het werd een supergezellige namiddag. Ontzettend blij om iedereen terug te zien. Ik val in herhaling, maar zo'n onthaal doet toch iets zenne. Ik was er van 'gepakt'.


Als klap op de vuurpijl, kwamen moeke en Mich nog met een grote zware doos aandraven. Ik kon absoluut niet raden wat erin zat. Ze hadden toch wel al mijn foto's afgedrukt zeker!!! En netjes verdeeld over verschillende albums. Wat een werk! Het waren nogal veel foto's hé... Op elk album kleefden ze een paar woorden. Samen vormend: MAY YOUR MIND AND SOUL GENTLY FLOAT UPON WAVES OF REMEMBRANCE.

Wat een verrassing! Toen ik het eerste album opensloeg en ik zag de foto's van m'n roommates, barstte ik in tranen uit. Ik voelde de pijn van het afgescheiden zijn. It hurts! Lap, 'k heb weeral prijs. Het zal nog efkes gevoelig liggen. Dan was er nog een bijkomend album met de rest van de foto's. Daarin hadden ze een blad gekleeft met daarop alle namen die ik mezelf had gegeven bij het afsluiten van mijn dagelijkse blog. Het waren er heel wat. Op een andere pagina hadden ze dan onder de foto's in koeien van letters gekleefd: WE LIVED LIKE WE WERE DYING. Goed dat ze een stapeltje Kleenex hadden ingesloten in de doos. Ze kwamen van pas.

En dat is ook echt wat we gedaan hebben die negen weken. We hebben geleefd alsof het onze laatste weken waren. Voluit en vol overgave. Onbetaalbaar was het. Onvergetelijk! Een herinnering om te koesteren. Vriendschappen om te koesteren. Het was een unieke belevenis en ik ben blij dat ik dit mocht meemaken. Blij dat ik het aangedurfd heb. Het heeft me veel gebracht. Je dromen realiseren... sterk aan te bevelen! En 't moet daarom niet groot of groots zijn. Gewoon gaan voor je verlangens.

Ik liet via mail aan m'n roommates weten dat mijne plastieken kameraad heelhuids thuis geraakte. Dit is het antwoord van Jess: "Unfortunately, mine survived the trip home as well. It's sitting here in my office staring at me with intense plastic eyes like it's going to pounce on me any second...I think it's possessed by the devil. Did I thank you yet today for the gift? Thank you, thank you, thank you!!!"

Daarnet ging ik voor het eerst terug lopen. Het oude vertrouwde toertje. Op mijn conditie na was het weer allemaal als vanouds. De meeste mensen die ik kruis, doen nog steeds alsof ik lucht ben. Echt waar, ze doen gewoon alsof ze me niet zien en ik passeer ze op nog geen meter. Dat hou je toch niet voor mogelijk?! Wat maakt een mens zo? Wat gaat er in hen om? Wat weerhoudt een mens ervan om te reageren op een vriendelijke glimlach van een voorbijganger? Triestig. Vooral voor hen.

Ik blijf maar dralen. Precies geen goesting om het hier echt af te sluiten. Ik hoorde van velen dat ze genoten hebben van dit blog. Ik heb dat ook gedaan! Het deed deugd om jullie reacties te lezen en om jullie nabijheid te voelen. Het deed ook deugd om telkens mijn dag te overlopen en neer te schrijven hoe ik het beleefde. Blij dat ik het gedaan heb. Een mooie herinnering. Om zelf terug te lezen en om later aan mijn kleinkinderen te laten zien hoe oma was in haar wilde jaren. ;-) 'k Denk dat ik altijd een beetje 'wild' ga blijven.

Ik draag jullie allemaal een heel warm hart toe!

Heidi Hartzeer (maar 't geneest wel weer)

x

Zing, dans, lach en maak plezier

Zing, dans, lach en maak plezier. Dat was mijn persoonlijke thema sinds vorige zomer. Daar koos ik voor. Ik heb mijn best gedaan. Ik blik terug en ik kan zeggen dat ik in mijn opzet ben geslaagd. Met verve!

Hoe sluit een mens in godsnaam zo'n fantastische reis van negen weken af? Hoe bedank je voor zoiets? Door te zingen en te dansen zeker? It's a deal! Morgenvroeg gaan we naar de Abyssinian Baptist Church in Harlem. Het schijnt een geweldig gospelkoor te zijn.

Morgenmiddag laten we deze waanzinnige stad achter ons en keren we huiswaarts. Eindelijk, hoor ik mezelf nu zeggen. Het kan er plots niet rap genoeg zijn. Vreemd gevoel.

Knufkus (Er staat toch geen copyright op hé Ruthje? ;-)

Hollebolle Heidi
x

Ik heb bolle kaakskes gekregen.
Benieuwd wat de weegschaal thuis gaat zeggen.
Ik schat 4 à 5 kilo meer dan 9 weken geleden...

Pics week 9 staan online

De fotoselectie van NY staat online. Die van de laatste halve dag komen er nadien nog bij.

Niet vergeten dat je erop kan klikken om ze in het groot te gaan bekijken in 'den album' hé!

Enjoy!

Haaidi YNY
x

Stukjes appel

Vandaag weerom veel gestapt maar toch ook een deel per metro afgelegd. Voordeel: minder stappen. Nadeel: meer plakken. Het was verschrikkelijk heet en plakkerig onder de grond. Vanmorgen regende het wat, met als gevolg: meer vochtigheid en de lucht en wij teveel kleren aan ons lijf. Gelukkig zijn we geen mietjes. We hebben maar een klein beetje gezaagd en geklaagd.

Voor de voetgangers zijn er hier 2 verkeerslichten. Een witachtig stappend mannetje en een rood handje. Het stappend mannetje betekent dat je rustig mag oversteken. Het rode handje blijkbaar ook. Als er geen auto's afkomen. Het mag blijkbaar echt, want zelfs als er politie op staat te kijken doen de New Yorkers het zonder blozen. Wij zijn ook al een beetje New Yorker... als er geen politie in de buurt is.

Let op het rode handje!

Hier stond ik dan, zo fier als een gieter aan het strijkijzer. Het doet iets te weten dat mijn grote broer daar een afdeling van z'n firma heeft zitten.

Ground Zero. Zonder woorden.

Ook dit is New York. Ontelbaar veel watertorens staan hier op de daken. In de hedendaagse architectuur zitten die verstopt. In de oude niet. Vanaf een bepaald aantal verdiepingen heeft een flatgebouw zo'n watertoren nodig om het water uit de kraan te kunnen laten komen. Vraag me geen verdere uitleg want ik weet niet zo goed hoe dit werkt. Er zat wind in mijn oren toen die meneer het uitlegde.

Ina spotte een garnalenvisser. Ik wist niet eens dat je in New York op garnalen kon vissen.

Openbare zedenschennis in het parkje aan 'City Hall'... 't Is nie waar ze! Ze waren gewoon aan 't spelen.Poppenspel, by Hartistic Heidi.

Hmmmm. Mijn handjes kriebelden.

Whoever did this, made me smile!

Heidi Henietehijniehenethijnie

x

Kilometers vreten

Woensdag was wandeldag. Central Park ligt op slechts 10 minuutjes van ons deur. We genoten er met ons drietjes op 't gemakske van een lange wandeling. Het was genieten met een grote G! Voor alle drie. Wel groot zenne, dat park. We hebben nogal wat 'afgetorten'. We wandelden het bijna helemaal door. En dan moesten we nog terug ook. Onderweg maakten we wel tussenstops. Heel veel bankjes en het Metropolitan Museum. Ook de moeite waard. Het zicht vanop het dak is onbetaalbaar. A million dollar view! Eén van vele.

Zo voelden we ons ook na onze wandeling.

Spel van licht en schaduw. En van veel tijd en geduld. Alle vijf lappen kwam er iemand in beeld gelopen die niet in het plaatje thuishoorde. Geduld is een schone deugd en wordt beloond. Ook nu weer.


Chris en ik trokken in het park zodanig veel foto's, dat er een tijdlang diepe rimpels in ons gezicht bleven staan.

Na het park dweilden we nog heel wat straten af. De stad inademen, zeg maar. Ogen schoten tekort. Ooit een hond met sokjes gezien? Wij wel!

Trump Tower tegengekomen. We moeten nog eens terug gaan want tante Ted zegt dat het de moeite is.

Op Times Square (5 minuutjes van ons deur) werden we aangesproken door een stand-up comedian. Hij vroeg of we binnen een half urtje naar de voorstelling wilden komen en hij maakte wat reclame. We lieten ons overhalen en ik moet zeggen: we hadden er geen spijt van! Even dachten we dat we in het ootje genomen werden. Er zat maar 14 man en een paardenkop in de zaal. Dit hield de pret echter niet tegen. Er was ambiance tot en met. We bescheurden ons van het lachen. Er passeerden verschillende comedianten de revue. De ene al beter dan de andere, maar de goede waren in de meerderheid. We zaten helemaal vooraan. Ina en Chris met hun voeten op het podium en ik er vlak achter. Iedereen werd volop betrokken en dat maakte het extra plezant natuurlijk. De gelijkenis tussen Ina en mij ontging hen niet en er werden spitse commentaren op gemaakt.

Zo drinkt een minderjarige margarita in de States.

We vielen voor de tweede dag op rij met onze beide duimen omhoog in slaap.

Heidi Haastweerthuis

x

Internet werkt tegen

Als ik hier niet geregeld ben, is dat niet omdat ik niet wil. Dan is het omdat ik computer- en/of netwerkproblemen heb. Gisteren moest ik noodgedwongen plaats maken op mijn harde schijf. Mijn laptop verslikte zich in de grote hoeveelheid foto's. Croppen was de boodschap. Ik cropte tot ik erbij neerviel. Ina en Chris hadden het natuurlijk gezien. Hey mama, was jij in slaap gevallen naast je computer? Het supersnelle internet, blijkt hier een connectie met slakkengang te zijn. Vanaf de volgende keer dus minder foto's. Noodgedwongen. Ik doe wel mijn best om mijn album eerder online te krijgen. Kan echter niks beloven.

Vree wijs!

De eerste indruk?


Ik had hier al snel in de gaten dat ik ogen tekort zou komen. En kaartgeheugen... En batterijen... Overal waar ik kijk, zie ik iets dat een foto waard is. Geestig! Ik ga mij hier nogal kunnen uitleven. Chris kocht zich bij B&H, het walhallah voor de fotograaf, een super tweedehands toestel. Vanaf morgen gaan we samen op kiekjesjacht.


Mistanflute kon er niet mee lachen dat ik een foto van haar trok. Te laat! Je denkt toch niet dat je je hondje kan laten drinken uit je hand zonder dat Happige Heidi het ziet zeker!

Het duurde een half uur om boven te geraken op de Empire State Building. Mijne rok deed er zo lang niet over. Manneke, manneke, w a a i e n ! "Dat es ier nogal een trekgoat!", ik hoor het marraine, mijn grootmoeder zaliger, zo zeggen. En voor de mensen die mij kennen: JA dat ben ik met die rok. Het is een rok van Ina. Het weer is hier schitterend en het is leuk en fris om nu met een rokje aan te lopen. Ik vind het eigenlijk wel leuk. In de winter begonnen met rokgewenning. Nu doortrekken naar de zomer. Het gaat nog helemaal goed komen met mij. ;-)

Veel te zien van daarboven. Een prachtig zicht op de stad. Echt de moeite waard. Ook vlakbij veel te zien. Alles is hier big in America. Moet je zien wat een oversized fototoestel. ;-)

New York is een stad met eigen geluid. Het is heel bijzonder om te horen. Niet eens storend. En vanop dit fenomenaal hoog gebouw klinkt de stad zelfs een beetje als de zee.

We bleven boven tot de zon onderging. Sterk aanbevolen door onze tipgevers en wij zullen dit op onze beurt doorgeven aan toekomstige bezoekers. Hier zie je hoe de zon enkel nog in 2 straten binnenschijnt. Ik werd er stil van.

Een beetje later konden we hier van genieten. Schoon hé! Ik had in tijden zo geen zonsondergang meer gezien.

Het was wel even wachten tot het donker werd, maar het was het meer dan waard!

Moe maar voldaan lieten we ons na deze eerste dag naar huis brengen door een fietstaxi. Het werd een dolle rit. Blij dat ik ja zei, toen de man ons aansprak.

Toen ik aan Ina en Chris vroeg wat ze van deze eerste dag vonden, kreeg ik van beiden een 'thumbs up'.

Benieuwd naar wat we de komende 5 dagen nog gaan beleven. Deze eerste kan in elk geval al niet meer stuk.

Haaidi

x

Hereniging in NY

Eindelijk weer samen! :-) Het deed deugd om Ina na 2 maand eindelijk eens terug te kunnen vastpakken. En om Vlaams te spreken! Ook leuk om Chris weer te zien. Zijn vrolijke snoet. Hij was de eerste die ik zag. Het was een beetje zoeken bij aankomst. Verschillende terminals hé. Op voorhand niet aan gedacht natuurlijk. Ook niet gerekend op een 'louzy' telefoonverbinding. Gene paniek, we vinden mekaar wel, zo dacht ik. Maar of Ina en Chris ook zo zouden denken wist ik natuurlijk niet. Ze bleven er kalm bij, bleek achteraf. 't Zijn geen kleine kinderen meer hé. Soms vergeet ik dat nog eens...

De taxirit naar het hotel was tegelijk een sightseeing tour. We deden er anderhalf uur over. Kon ons niet schelen, we hadden veel te vertellen en veel te zien. Die mevrouw op de achterbank, inwoonster van NY, vond het minder leuk. Dat komt ervan hé, een taxibusje delen met toeristen! Ze wou geen foldertje aannemen van de chauffeur, toen die reclame wou maken voor zijn maatschappij. ;-)

Om een internetconnectie hoef ik me niet te bekommeren. Die heb ik op de kamer. Je leest me dus nog deze week.

We gaan een appel gaan proeven. Een grote!

Heidi Hopper

x

Pics week 8 staan online

Vooraleer ik binnen een paar uurtjes naar 'the Big Apple' vertrek, algauw (ahum) nog even de foto's van week 8 online gezet. Ik kijk er naar uit om me volgende week uit te leven. Op fotovlak en alle andere vlakken. :-)

Jessica, Jessica, nothing but trouble

Why! Tell me why the hell you sleep with your face either to the wall or burried in your pillow. Night after night. No co-operation at all! I'm dissapointed. I did no less than 5 attempts. Now you're gone, so I have no alternative than to give up.

Let me show you what I had in mind for you. Here 's what I wanted you to say when you looked in the mirror, after you woke up one day...

WOW !!!


Forever yours,

Horror Heidi
x

Graduation :-)

De grote dag was gisteren aangebroken. Graduation day! De dag waar we allemaal naar uitkeken en tegelijk ook weer niet. De dag waarop we afscheid namen van mensen waarmee we op korte tijd diep verbonden geraakten. En als ik zeg diep, dan bedoel ik diep. Wat we hier samen beleefden is te mooi voor woorden. Intens, onbetaalbaar en onvergetelijk. Daarom doet het zo'n pijn. We zijn allemaal mensen met een gedeelde passie, op een kruispunt in ons leven. We maakten samen een grote sprong in het duister. Het grote avontuur tegemoet. We wisten dat het maar voor even was. Desalniettemin.

Ook het prachtige Colorado moet ik vaarwel zeggen. De 'foothills' van de Rockies die hier het landschap tekenen. Ik wou dat ik een reep kon meenemen. Een reep zo groot als België. Ze zouden het hier misschien niet eens missen... Als we ergens naartoe gingen, hadden we de Rockies meestal aan onze linkerkant, ofwel aan onze rechterkant. Ze liggen in het Westen. Als we uitzonderlijk eens naar het oosten reden, moesten we onze meer dan mooie 'landmark' noodgedwongen achterlaten. We voelden ons een beetje verloren. Op de terugweg waren wel telkens weer blij als we de bergen in zicht kregen. Het was een thuiskomen.

Velen hadden familie op bezoek. De buitenlanders niet natuurlijk. Geen nood. Jess had ons immers onder haar vleugels genomen. Remember?!

Een paar weken geleden ontstond het idee om t-shirts te laten maken. Elisa zorgde voor het mooie logo. Cat zorgde met één van haar historische uitspraken voor een deel van de opdruk. F.I.G.J.A.M. Dat staat voor: Fuck I'm Good, Just Ask Me. :-) Stephanie zorgde via haar vader voor de uitvoering. Ze komen uit Californië, de polo's. Ze waren net op tijd klaar, dus konden we ze dragen voor graduation. Het groepsgevoel werd er nog door versterkt. We zorgden ook voor 'tassels'. Dat zijn die floshkes, je weet wel. Dat ideetje ontstond in mijn brein. Iedereen was er direct voor gewonnen. Karen zorgde voor de uitvoering. De polo's en tassels maakten deze ceremonie uniek. Ze maakten dat hier nog niet eerder mee. Ook het bloggen was uniek en zeer gesmaakt door Sara, Michael & C°. Eigenlijk was de ganse groep uniek. Dat liet elke lesgever ons verschillende keren verstaan. We konden op den duur niet anders dan het geloven. Ze waren er door geraakt, zo zeiden ze tijdens hun speeches. Ook gisterenavond op het feest bij Sara en Michael werd erover gepraat. Zelfs in afwezigheid van de gastheer en gastvrouw. Ze hadden met vele van hun vrienden vol lof over ons gesproken. Wij waren volgens hen de sterkste en meest uitzonderlijke groep ooit. Heel veel samenhorigheid en sterk gemotiveerd. Michael vertrouwde Jess en mij toe dat ze het mooi vonden om te zien hoe Kimi, Liw, Jess en ik het lichtend voorbeeld van de bende waren. Wij fier natuurlijk. Het deed deugd om dat te horen.

Oké, we wijken af. Graduation. Eerst was er een brunchbuffet, dan sprak 'the faculty' ons toe. Ze hadden allemaal een speech klaar voor ons. Mooie woorden. De speech van Sarah was heel erg pakkend. Ik had het eigenlijk niet anders verwacht. Ook ik gaf een speech. :-) Een hele korte en totaal onverwacht. Het werd gefilmd maar helaas is het beeldmateriaal van ondermaatse kwaliteit. Slechte lichtinval en onervaren cameravrouw. Och ja, ze deed haar best en het is beter dan niks. Toen ik naar voren kwam, riep Rick, de leraar horse handling: "Say something in Dutch, Haaidie!". Het eerste wat in me opkwam, was iets wat ik een paar jaar geleden al zei bij Souldance. Dat is waar ik mijn mensenmassage-opleiding volgde. Ik zei: "Toen ik hier aankwam, hoopte ik zilver te vinden, maar ik vond goud in de plaats." Er zaten nogal wat mensen in de zaal die geen Nederlands verstonden, dus vertaalde ik het nog even voor hen.

Het grote moment. Eerst een dikke knuffel voor Michael en dan voor Sara. Schatten van mensen!


Filmke. Goed luid zetten, dan kan je van het tweede deel (Engelse vertaling) misschien een beetje verstaan.

Mijnen 'diplom'.
Approved and Regulated by the Colorado Department of Higher Education.
...With Honors. :-)

Happy Heidi.

Gevaarlijke foto! Elk van ons vieren krijgt natte voeten als we er te lang naar kijken.

Kimi vertrok meteen na de ceremonie. Dit trof ik bij thuiskomst aan in de badkamer. Ze moffelde ook een boek weg tussen mijn bagage. Zonder iets te zeggen, de sloeber. Een boek over paardenmassage, waarvan ze wist dat ik graag ook een exemplaar wilde hebben. Ze gaf me haar eigen boek en schreef er een lieve boodschap in. Kimi is er één uit de duizend. Jess en Liw ook!

Het feest bij Sara en Michael was super gezellig. Ze wonen in the middle of nowhere. Toen ze daar 8 jaar geleden kwamen wonen, hadden ze zover ze konden zien geen enkele buur. Nu een paar. Ze waren ook uitgenodigd. Er waren ook heel wat vrienden en een aantal studenten. Het overgrote deel was reeds naar huis vertrokken. Het was goed want zo konden we het afscheid een beetje spreiden over de dag. Er was 'cajun food' en margarita. Heerlijk!

Jess was reeds na de middag vertrokken. Ze ging nog even langs bij haar neef in Denver en kon het niet laten om nog even binnen te wippen. Joepie! Liw en ikke blij natuurlijk. Hieronder vertelt ze voor een laatste keer haar Scottish joke. Ze moest die onder groepsdruk elke keer vertellen als we ergens op een nieuwe locatie kwamen.

Nu mijn valiezen gaan pakken. Het zal stampen worden.

New York here I come!!!

Greetz,

Heidi Huppeldepup

x

Uitnodiging

Mijn laatste dag in Colorado. Een dag helemaal voor mezelf. Hèhè. Effe de tijd nemen om acht weken levensfilm af te spelen. In mijn hoofd, in mijn hart, in mijn zijn. 'k Zal er proper uitzien. Foert.

Straks gaan lopen. Nog heel even tot aan het meer van Loveland. Het meer met vele gezichten. Soms ligt het er roerloos bij, soms is er wat stroming. Een andere keer zijn er golven. Ook het licht is telkens anders. Het leeft. Ik ook!

Verder ga ik het appartement schoonmaken, een beetje keuvelen aan en in het zwembad en rustig genieten van deze schitterende dag. Me voeden met restjes van ons laatste restaurantbezoek en ook bloggen ga ik doen. Da's ook voedsel. Ik geniet er telkens van om te reflecteren over mijn dag en om mijn verhaal neer te schijven. Ik ben zo ontzettend blij dit ik dit deed. Het was geen opgave. In tegendeel! Het verslag van gisteren ontbreekt nog. En dat kan niet zijn hé!

Bij deze wil ik iedereen die hier komt lezen uitnodigen om een berichtje achter te laten. Een reactie. Ook salut zeggen, zeg maar. Maak je kenbaar. Ik heb dat ook gedaan... Ik heb genoten van elk moment in Colorado. Met volle teugen. De bezoekers aan mijn blog waren talrijk. Velen plaatsten een reactie en dit maakte me telkens blij. Anderen waren hier in stilte. Da's natuurlijk oké maar ik zou je ook graag eens lezen. Al was het maar voor één keertje.

Tot blogs.

Happy Heidi
x

Bleitstok

Eerst nog efkes over 'the drinking game' van gisteren. We hebben ons rot geamuseerd. Ik vertelde al over die ene regel waarbij niemand nog gewoon mocht praten. Enkel zingen was toegelaten. Hier wat beeldmateriaal. De moeilijkheidsgraad werd opgedreven met 'headbobbing'. Dit hielden we niet zo lang vol als het zingen. Funfactor 30. :-)

Toen Stephanie, die recht tegenover mij zat, zei dat mijn bier begon te schuimen dacht ik 'yeah right, you're pulling my leg'.

Ook kleine paardjes hebben baat bij een massage. Deze kleine pony in het rescue center waar we gisteren waren, staat gekend als een onwaarschijnlijk kribbig beestje. Grillig tot en met en bijten dat het een lieve lust is. Als het op massage aankomt is ze echter een doetje. Karen had de eer... en de volgende dag een zere onderrug.

De Kimi-kicker. Kimi liep ook haar eerste oorlogswonde op. Gelukkig niet zo erg. Ze was meer geschrokken. Deze schattige dame haalde zonder verwittigen uit met haar voorbenen.

Het deed raar om de laatste keer rond 'onze' vuurput te zitten. Pat, onze lesgeefster communicatie (en mens zijn) kwam langs om af te sluiten met een ceremonie. Ze had opnieuw de bleitstok bij. Of was het een praatstok? Ik vergeet het altijd. Het was weer de moeite. Chelsey en ik hadden ons voorzien. Bij onze aankomst zetten we elk een doos Kleenex in het midden van de cirkel. Er werd gelachen, maar niet voor lang. We deden er goed aan doekjes mee te brengen. Er werd gretig naar gegrepen. Emotioneel uitputtend. Wel mooi. Bij momenten een mengeling van lachen en huilen. Pogingen om onze emoties onder controle te houden waren tevergeefs. Trouwens, waarom zouden we.

't Zal morgen op graduation ook in orde zijn. Ik voel al nattigheid. Ik had vanmorgen trouwens al zweetogen toen we nog maar van de oprit reden. De rest van de dag moest ik mijn gedachten geregeld een andere richting uitsturen. Het water stond hoog en het was niet altijd gepast om de sluizen open te zetten. Jammer dat mijn zonnebril met tsjiepwegsteekfunctie vorige week uit de auto gewaaid is. Hoe dat gebeurd is? Pet op hoofd. Bril op pet. Mooie wolken. Autoraam open. Hoofd met pet, bril en camera uit autoraam. Wind. Pet weg. Bril ook. Pet gevangen. Bril niet. Camera intact. Ik had het pas twee dagen later door dat mijn bril deze stomme stoot (windstoot of heidistoot, kies zelf maar) niet overleefde.

We masseerden bij wijze van afscheid elk nog één paard. Ik had ontzettend veel geluk. Er was een mooi en diep contact tussen het paard en mij. Het was heel intens. Een mooie afsluiter.

Hier staan we nog wat na te keuvelen. Er was precies niemand happig om te vertrekken en de cirkel fysiek te verbreken. Hoe zou dat toch komen?

Moet je hieronder zien. Zo zagen de bomen van hierboven eruit toen we pas aankwamen. Precies toch wel efkes weggeweest...

Er is al veel familie aangekomen om morgen mee te vieren. Kimi hare Ken is er en Liw's partners Gloria en Susan zijn er ook. Ook van de anderen is er al veel familie. Jess en ik zijn sinds vanmiddag op onszelf aangewezen. Will we survive? We zijn de voorbije twee maand ontzettend in de watten gelegd door Kimi en Liw, 'the mama mares' (mama merries), zoals we hen heten. Toen ik voor de grap vroeg wie nu koffie gaat maken, zei Kimi dat ze voor de komende dagen koffiefilters had voorbereid met de juiste hoeveelheid koffie er reeds in. Ik moet enkel de filter met koffie en al in het toestel steken, vullen met water en op het knopje duwen. Ik kon mijn oren niet geloven. Zo zie maar je hoezeer Jess en ik hier verwend zijn. We hebben openlijk bekend dat we ervan genoten hebben en we bedankten ze met een etentje. Buitenshuis.

Jess haar zus en neef komen met het vliegtuig naar hier om dan samen de lange autotocht terug te doen. Ze komen pas aan na de graduation ceremonie, dus adopteerde Jess iedereen die geen familie op bezoek krijgt. Ik ben haar verwaarloosde zuster die door iedereen genegeerd wordt, Cat (Australië) en Elisa (Italië) zijn haar kleinere zussen met een ernstig spraakgebrek. Sue (Canada) is haar verstandige oudere zus met een licht East Coast accent. Ik ga Jess haar gepest missen, zoveel is zeker. En zij dat van mij.

Morgenavond gaan Liw met haar peeps en ik naar het midzomernacht feest bij Sara en Michael. Iedereen is welkom. Beetje potluck systeem.

Mijn vlucht naar the Big Apple is gewijzigd. In plaats van maandag rond de middag, vertrek ik nu maandag om 8 uur 's ochtends. Dat wil zeggen dat ik hier om 4 uur al opgehaald word. Een korte nacht dus. Het leuke aan die wijziging is dat Ina & Chris en ik nu met slechts 1 minuut verschil landen in New York. :-)

Als ik volgende week netwerk heb in het hotel, volgt er nog één weekje bloggen. Nadien wordt het afkicken.

Greetz!

Heidi Handkerchief

x

Live like you were dying

We maken ons klaar voor de laatste halve dag les. De Kleenexkes staan al klaar. Als ontbijt genieten we van Liw's overheerlijke zelfgebakken bananenbrood.

Voor ik vertrek, wil ik jullie mijn plaatselijke lievelingsliedje laten horen. Luid afspelen en goed naar de tekst luisteren. Het doet iets met mij telkens ik het hoor. Dit ene liedje zal me altijd naar hier en naar deze fantastische periode in mijn leven terugbrengen.

http://www.youtube.com/watch?v=7mHaFMqde6A

Tot later!

Happy Heidi

Vertraging

Blog loopt vertraging op wegens 'drinking game' in appartement van Stefanie, Karen en Elisa. Wreed plezant spelleke. :-) We waren met 10. Ik ga de volledige spelregels hier niet uiteen zetten maar als iemand bijvoorbeeld een aas trok, mocht die persoon een nieuwe regel uitvinden. De leukste was dat we voor de rest van de tijd niet meer gewoon mochten praten maar alles al zingend moesten zeggen. Onze buik deed zeer van het lachen. Kimi kwam als eerste naar huis en na een uurtje belde ze om te zeggen dat ze ons tot aan de overkant kon horen... We moesten dimmen voor er heibel van kwam! Foto's volgen. Misschien... Het bier hangt tot in mijn haar. We verstopten allemaal ons bier op ons hoofd. Geen goed idee nadat iemand er een M&M in smeet. Schuimen voor zot. Wist ik veel!

Heidi Hangover (let's hope not)
x

De gefrustreerde paardenplakkers

Het zou een goede titel zijn voor een Suske en Wiske album. Het frustratienivieau was zo hoog dat we onze voordeur moesten openzetten om gezonde lucht binnen te laten. Ondertussen kunnen we al terug lachen. Die beesten bleven maar uit mekaar vallen tijdens de assemblage. Nu het plastieken mantelke er omheen zit, is alles veilig. Blij dat het achter de rug is. We hadden geen idee waaraan we begonnen. No way dat we deze nog uiteen gaan halen om te laten zien hoe het er vanbinnen uitziet. Forget it! Hopelijk krijg ik mijn exemplaar heelhuids thuis. 't Zou lichtjes zonde zijn...

Gelukkig zijn er die er wel kunnen mee lachen.


Net terug van de Dairy Queen. Een drive in ijssalon. De peanutbutter parfait was delicious! Frustratie foetsie. ;-)

Nu zijn we onze kasticketten aan het sorteren. De voorbije 2 maanden betaalden we zowat om beurten de boodschappen en andere uitgaven. We gooiden alle ticketten met onze naam erop in ons keukenschuif. Lekker makkelijk en geen gedoe.

Een beeldje getrokken in onze refter vanmiddag. Het was de tweede keer dat we op die hoge berg gingen masseren. Ook nu weer waren we pompaf als we thuiskwamen. Zal dus toch aan de hoogte liggen. Het tweede paard dat ik masseerde was ook hoog. Het was een Percheron. Dat zwarte paard van hierboven. Schofthoogte 1,80m en gewicht tussen de 800 en 1000 kilo. Alstublieft. Een gemiddeld rijpaard weegt om en bij de 600 kg. Deed raar om met zo'n machtig groot paard te werken. Ik had een beetje moeite om overal goed bij te komen. Ze was imposant maar ontzettend lief. Misschien maar best.

Als afsluiter een surrealistisch beeld.

Hasta mañana!

Hi-de-ho
x

Opgepast voor het rode lampje!

Ik had me voorgenomen niks meer over de 'farts' van mijn roommates te schrijven... Ze laten me echter geen keus. Gisteren kochten we ons elk een uurwerk om aan onze broek te hangen. We kunnen geen uurwerk dragen als we masseren, dus is dit de ideale oplossing om de tijd bij te houden als we aan het werken zijn. Het is tevens iets wat we alle vier hebben als herinnering aan elkaar en aan ons schitterend avontuur. Nu komt het. Het uurwerk heeft een klein rood lampje. De twins vonden er niet beter op dan dit rode lampje te gebruiken telkens ze er één laten vliegen. 'Tag, you're it!' wil dat zeggen. Nu kunnen ze mekaar seinen vanop meters afstand. In de klas, in de arena, in de auto, op restaurant... Je houdt het niet voor mogelijk! Ik schat dat hun batterijtje nog voor graduation leeg zal zijn.

Het rode lampje heeft één groot voordeel. Als de omgeving rood kleurt, weet ik wat me te doen staat. Ik moet je wellicht niet vertellen dat we alweer een scheetje gelachen hebben. :-)

Hoe blij ik ook ben dat ik binnenkort iedereen terugzie, toch ga ik dit leventje hier missen. Het is nu bijna elf uur 's avonds. Een half uurtje geleden lag ik op mijn rug in het water naar de sterren te kijken. Terugblikkend op al het moois dat ik hier beleefde. Dankbaar.

We waren met z'n achten. Eerst gezellig een beetje kletsen in de hot tub. Biertje. Beetje muziek. Dan zwemmen en ploeteren in het zwembad. Als afsluiter Laura met kleren en al in het zwembad gezwierd. Eigen schuld, dikke bult. Ze had haar bikini maar moeten aandoen.

Nog steeds wordt er intens genoten van elk moment. Toch schuilt in alles wat we nu nog doen het afscheid. Vanmorgen de laatste keer in ons klaslokaal. Vanmiddag de laatste les grondwerk bij Rick. Vanavond de laatste keer met de ganse bende gaan eten. Morgen de laatste keer naar de ranch hoog in de bergen en ook de laatste keer gaan ontbijten bij Verns. Vrijdag de laatste keer naar de ranch waar we het vaakst waren. Vrijdagmiddag nog een laatste keer les van Pat en Micky. Dat zijn die twee die ons altijd doen tsjiepen... En dan zaterdag graduation. Ik kan haast niet geloven dat ik binnen zes dagen in New York zal zijn met Ina en Chris. En nog een weekje later ben ik terug thuis.

Wat opdrachten betreft is de druk nu volledig van de ketel. Vanmorgen een voordracht gegeven in business class. Ik sprak een groep horseball spelers toe. De vooruitgang die ik hier boekte is groot. 'k Ben heel content! Over de ganse lijn!

A domani!

Lots & lots of love...

Happy Heidi
x