Toen Stephanie, die recht tegenover mij zat, zei dat mijn bier begon te schuimen dacht ik 'yeah right, you're pulling my leg'.
Ook kleine paardjes hebben baat bij een massage. Deze kleine pony in het rescue center waar we gisteren waren, staat gekend als een onwaarschijnlijk kribbig beestje. Grillig tot en met en bijten dat het een lieve lust is. Als het op massage aankomt is ze echter een doetje. Karen had de eer... en de volgende dag een zere onderrug.
De Kimi-kicker. Kimi liep ook haar eerste oorlogswonde op. Gelukkig niet zo erg. Ze was meer geschrokken. Deze schattige dame haalde zonder verwittigen uit met haar voorbenen.
Het deed raar om de laatste keer rond 'onze' vuurput te zitten. Pat, onze lesgeefster communicatie (en mens zijn) kwam langs om af te sluiten met een ceremonie. Ze had opnieuw de bleitstok bij. Of was het een praatstok? Ik vergeet het altijd. Het was weer de moeite. Chelsey en ik hadden ons voorzien. Bij onze aankomst zetten we elk een doos Kleenex in het midden van de cirkel. Er werd gelachen, maar niet voor lang. We deden er goed aan doekjes mee te brengen. Er werd gretig naar gegrepen. Emotioneel uitputtend. Wel mooi. Bij momenten een mengeling van lachen en huilen. Pogingen om onze emoties onder controle te houden waren tevergeefs. Trouwens, waarom zouden we.
't Zal morgen op graduation ook in orde zijn. Ik voel al nattigheid. Ik had vanmorgen trouwens al zweetogen toen we nog maar van de oprit reden. De rest van de dag moest ik mijn gedachten geregeld een andere richting uitsturen. Het water stond hoog en het was niet altijd gepast om de sluizen open te zetten. Jammer dat mijn zonnebril met tsjiepwegsteekfunctie vorige week uit de auto gewaaid is. Hoe dat gebeurd is? Pet op hoofd. Bril op pet. Mooie wolken. Autoraam open. Hoofd met pet, bril en camera uit autoraam. Wind. Pet weg. Bril ook. Pet gevangen. Bril niet. Camera intact. Ik had het pas twee dagen later door dat mijn bril deze stomme stoot (windstoot of heidistoot, kies zelf maar) niet overleefde.
We masseerden bij wijze van afscheid elk nog één paard. Ik had ontzettend veel geluk. Er was een mooi en diep contact tussen het paard en mij. Het was heel intens. Een mooie afsluiter.
Hier staan we nog wat na te keuvelen. Er was precies niemand happig om te vertrekken en de cirkel fysiek te verbreken. Hoe zou dat toch komen?
Moet je hieronder zien. Zo zagen de bomen van hierboven eruit toen we pas aankwamen. Precies toch wel efkes weggeweest...
Er is al veel familie aangekomen om morgen mee te vieren. Kimi hare Ken is er en Liw's partners Gloria en Susan zijn er ook. Ook van de anderen is er al veel familie. Jess en ik zijn sinds vanmiddag op onszelf aangewezen. Will we survive? We zijn de voorbije twee maand ontzettend in de watten gelegd door Kimi en Liw, 'the mama mares' (mama merries), zoals we hen heten. Toen ik voor de grap vroeg wie nu koffie gaat maken, zei Kimi dat ze voor de komende dagen koffiefilters had voorbereid met de juiste hoeveelheid koffie er reeds in. Ik moet enkel de filter met koffie en al in het toestel steken, vullen met water en op het knopje duwen. Ik kon mijn oren niet geloven. Zo zie maar je hoezeer Jess en ik hier verwend zijn. We hebben openlijk bekend dat we ervan genoten hebben en we bedankten ze met een etentje. Buitenshuis.
Jess haar zus en neef komen met het vliegtuig naar hier om dan samen de lange autotocht terug te doen. Ze komen pas aan na de graduation ceremonie, dus adopteerde Jess iedereen die geen familie op bezoek krijgt. Ik ben haar verwaarloosde zuster die door iedereen genegeerd wordt, Cat (Australië) en Elisa (Italië) zijn haar kleinere zussen met een ernstig spraakgebrek. Sue (Canada) is haar verstandige oudere zus met een licht East Coast accent. Ik ga Jess haar gepest missen, zoveel is zeker. En zij dat van mij.
Morgenavond gaan Liw met haar peeps en ik naar het midzomernacht feest bij Sara en Michael. Iedereen is welkom. Beetje potluck systeem.
Mijn vlucht naar the Big Apple is gewijzigd. In plaats van maandag rond de middag, vertrek ik nu maandag om 8 uur 's ochtends. Dat wil zeggen dat ik hier om 4 uur al opgehaald word. Een korte nacht dus. Het leuke aan die wijziging is dat Ina & Chris en ik nu met slechts 1 minuut verschil landen in New York. :-)
Als ik volgende week netwerk heb in het hotel, volgt er nog één weekje bloggen. Nadien wordt het afkicken.
Greetz!
Heidi Handkerchief
x
8 opmerkingen:
Dat je de tijd van je leven beleefd hebt daar bestaat geen twijfel over!Maar aan alles komt een eind,is maar goed ook want ook wij missen je enorm en zullen blij zijn je maandag over een week terug in ons armen te pakken .Geniet nog van je graduation en van het midzomerfeest!!!
PS. Goed hé van je vlucht, jammer genoeg betekent het vroeg uit de veren, maar zo moeten die twee jongskes geen 6 uur alleen doorbrengen op de luchthaven.
Heideke,
mijn schrijfkwaliteiten laten me in de steek. Enkel dit krijg ik uit mijn klavier: DANK JE !!!!!!!!
moeke
Ja Heidi, de laatste loodjes wegen het zwaarst! ....maar die loodjes zijn dus emotie-loodjes en dat kan ook doorwegen.
Je zult daar uiteraard vertrekken met gemengde gevoelens en dat kan ik goed begrijpen.
Had je toch op voorhand verwittigd dat je je voorraad moest opslaan...en het uiteinelijke afscheid moet dus nog gebeuren, er staat je dus nog wat te wachten op emotioneel vlak, wat normaal is na die intense samenhorigheid van al die weken. Het zal een band voor het leven scheppen als dat een troost kan wezen....
Ik krijg al zweetogen bij het lezen van je tekst, dus wat moet het bij jou dan niet teweegbrengen...
maar troost je : "it runs in the family"
In ieder geval ben ik blij dat we je konden volgen via fotos en tekst en dat je op je eigen manier ons hebt laten meeleven en genieten van al je belevenissen, hartelijk dank daarvoor..ook dat is iets om te koesteren. xxx
Morgen wordt Colorado herschapen in een tranendal maar aub overdrijf niet...een dijkbreuk is gauw gebeurd, want in het nieuws zagen wij zeer zware overstromingen in de aanpalende staten bij jou en het schuift of, dus het zou wel eens kunnen dat je daar juist intijds weg bent. oef een zorg minder voor ons
heb je deze morgen mailtje gestuurd ivm met camera hopelijk kun je het nog lezen
by the way ..... je nachtelijke snorgrap niet gelukt???
Hoorde er niets meer van dus ofwel niet geslaagd ofwel er niet aan toe gekomen!!!
Lieve Heidi,
Jouw reisverhaal, je leerproces, je nieuwe vriendschappen: het is een authentiek avontuur dat je fantastisch mooi hebt neergeschreven. Ik heb erg genoten van deze virtuele achtervolging.
Geniet van je afscheidsdag en laat je een ganse week meevoeren op de energieke flow van NY!
Tot binnenkort in telecomland.
Dikke zoen,
Katleen
Een reactie posten