Vandaag de hele dag binnen doorgebracht. Business class in de voormiddag en anatomie in de namiddag. Heavy! Onze hersenen beginnen massaal te reageren op die grote hoeveelheid info die we te verwerken krijgen. Het is niet van de poes. Gene slappe ge weet wel, zoals ze zeggen. We worden gestreched langs alle kanten en op subtiele maar kordate wijze worden we geregeld uit onze comfort zone gehaald. Opvallend is dat iedereen er helemaal voor gaat en gewillig grenzen verlegt. Dat stimuleert. Ikke fier op mijn eigen na het succesvol beeïndigen van een niet zo evidente opdracht. Ik moest na slechts 10 minuten voorbereiding voor de ganse groep een gesprek voeren met een imaginaire klant die voor veearts studeert en sinds een jaar endurance rijdt met haar paard. Zo kreeg elk een ander type klant en een andere discipline om rond te werken. We moesten 2 spieren uitkiezen waarover we met die klant zouden praten. Al naargelang het soort klant moesten we onze terminologie en het niveau van het gesprek aanpassen. De functie van de spier, de plaats in het lichaam inclusief oorsprong en aanhechting, evenals de reden waarom uitgerekend deze spieren geïmpacteerd waren, moesten verweven zitten in onze uitleg. Een paar jaar geleden zou ik dit niet aangedurfd hebben. Zeker niet over een onderwerp dat ik niet helemaal meester ben, laat staan in een andere taal. Nu voelde ik bij het horen van de opdracht kortstondig wat paniek. Ik liet me heel even gaan en geloofde bijna dat ik het nooit voor mekaar zou krijgen. Efkes mezelf tot de orde geroepen en er dan ingevlogen. Van zodra ik de spieren gevonden had waarover ik wilde spreken, kreeg mijn verhaal als vanzelf vorm. Bij het presenteren zelf, voelde ik enkel bij het begin wat gezonde stress. Ik bereikte zelfs een punt waarop ik het leuk vond en me op mijn gemak voelde. Great job, well done! Pluim voor mezelf.
Anatomie is niet simpel omwille van de grote hoeveelheid leerstof, maar business class is op dit moment voor mij duidelijk de weak spot. Althans voorlopig nog. Dat is omdat ik nog in geen enkele discipline thuis ben en dus nog niet vertrouwd ben met de bijzonderheden van de sport, de terminologie en de meest voorkomende letsels en problemen. Gelukkig zijn de meesten wel thuis in uiteenlopende disciplines, zodat ik van hen veel kan leren. Het komt wel goed.
Daarnet was het mijn beurt om een massage te krijgen. Liw heeft dat schitterend gedaan. Ik heb ervan genoten. Het deed deugd om na bijna 2 weken nog eens huidcontact te hebben. Dat mis ik hier wel. Aanrakingen, knuffels, kussen,...
Blikvanger vanop de speelplaats. Wie schildert de wolken hier?
Tijd om mijn oordopjes te gaan insteken.
Toedels!
X
4 opmerkingen:
Haaidi Heidi :-)
Well done! dat jij nu zenuwachtig bent om zo iets te doen, dat verbaast me nu, op het werk ben je helemaal zo "in control"
raar om dat te horen en een andere kant van jou te "lezen".
Gisteren naar Kylie Minogue geweest, wat een mooie madam toch eh, zucht..en haar mannelijke dansers die waren zowaar nog veel meer MJAM MJAM! enfin, je vindt er waarschijnlijk niets aan, maar moest het even laten weten, just because I think Kylie rules :-)
het zijn wel geen Simpsons-wolken, maar wel hele mooie,ik persoonlijk ben meer fan van de Simpson-wolk, als je denkt dat ik totaal onnozel ben geworden (voor zover ik dat nog niet was ) in de begintrailer van elke Simpsons-aflevering heb je die pluizige, wollige wolken en ik word altijd vrolijk van dat soort wolken, is één van mijn "eeuwigheidsmomenten". daarmee bedoel ik van die momenten dat het geluk zo dichtbij is dat je het bijna kan aanraken....
andere "eeuwigheidsmomenten" zijn met je voeten in de Indische Oceaan staan en je daar zo geweldig één met het water en de aarde voelen, of met je blote voeten 's morgens vroeg in bedauwd gras op een prachtige zomerochtend. Of de geur van koffie die in je huis danst. Heerlijk!
enfin, am rambling again.
ge doet dat goe :-)
go get 'em tiger!!!:-)
het is misschien een virtuele, maar wel een hele gemeende knuffel, dus ik stuur de vibes op kan je ze voelen?
((((((((((((HUGGGZZZ)))))))))
xxx
Caro (who loves Kylie)
ja Heidi, dat is gene kak hé!zoveel leren op zo'n korte tijd, maar met jouw doorzettingsvermogen zal je er wel geraken hoor. Ik ben zeer fier op je dat je die presentatie tot een goed einde gebracht heb, en je mag zeker jezelf een pluim geven, van ons krijg je een een hele dikke knuffel.Groetjes
tot morgen, Mich
Dag Heidi,
Amai, bij ons zeggen ze: gene flauwe kak zille!
Kben trots op u!(geen haar op mijn hoofd dat eraan twijfelt dat zoiets voor jou té zou zijn,(pssssss:da meiske van uw werk heeft u door:-)))
Bij mij zout kakkie broekkie zijn!
Kpeis da Tixe paardig loopt,ze moest van mij niks ebbe, telkens als ik mijn handen wou leggen begon diene hengst van derneffest nogal grnmfff te doen en Tixe deed mee, borstelen mocht wel maar healing:nooweej goowzeej!
Vandaag voorlaatste les van Kurt...
ik zie u graag en stuur dikke zoen en knuffel mee!
Caroline XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
Jaja, Carolientjes, zo zie je maar... niet alles is wat het lijkt. Geloof het of niet maar met spreken voor een groep worstel ik al sinds de lagere school. Ik ben toen helemaal geblokkeerd toen ik in de kapel moest voorlezen. Horrible moment. In zeker zin traumatiserend want die ervaring zorgde ervoor dat ik nooit rechtopstaand een groep durfde toespreken die zich voor me bevond. Moeke weet dat maar al te goed want als er iets moest voorgedragen worden in een kerk of zo, dan moest zij altijd mijn plaats innemen. Zij was mijn stand-in. In een cirkel lukte het wel en op het werk ook, maar dat is dan een ietwat andere setting. Het is pas vorig jaar, tijdens één van mijn vele cursussen, dat ik het eindelijk aandurfde om een gedicht voor te dragen voor een ganse groep, micro incluis. Wat een bevrijding!
Kylie is niet zo mijn ding, maar jij hebt er blijkbaar ontzettend van genoten, which is great!
Mooi gezegd van die eeuwigheidsmomenten! :-)
Een reactie posten