woensdag 28 mei 2008

Klassikaal bleitconcert

Ja goeien appel! Het was geen gewone les communicatie deze morgen! De bedoeling was om na vier weken na te gaan waar we stonden in ons persoonlijk proces, welke kloof we voor onszelf te dichten hebben en wat we daarvoor concreet gaan doen. Om ons een beetje te helpen, bedacht Patty een oefening... We moesten een 'obituary' schrijven. Dat is een reflectie over het leven van iemand die overleden is. We moesten er zo eentje schrijven over onszelf in de derde persoon. In het eerste deel moesten we schrijven wat we dachten dat anderen over ons zouden zeggen. Wel in de veronderstelling dat we na vandaag nog lang geleefd hadden en dat we alles hadden kunnen doen wat we wilden doen. Het tweede deel schreven we over onszelf, vanuit ons eigen oogpunt gezien, maar toch ook in de derde persoon. Dit keer in de veronderstelling dat we vandaag kwamen te sterven. In beide oefeningen moesten we ons verplaatsen in onze kinderen, partner, familie, vrienden, medestudenten, leraars, werknemers, werkgever,... We moesten ook nagaan of er zaken waren die we nog hadden willen zeggen of doen. Onafgewerkte of uitgestelde dingen, ongerealiseerde dromen,... Niet teveel nadenken. Gewoon laten komen wat komt. Naarmate het einde van de oefening naderde, werd het alsmaar waziger voor mijn ogen. Ik hoorde her en der gesnotter. Het leek wel of de halve klas plots verkouden was. Djeezes! Was me dat een krachtige oefening. Ik zat er helemaal in. Om af te sluiten kregen we als verrassing nog 24 uur om terug te keren naar het leven. Wat zouden we nog doen? Wat zouden we nog zeggen?


Dit is het laatste stukje dat ik schreef:
"Heidi would go back to give a party and to say goodbye to everyone she loved. To hug them one more time. She would thank the people for all the joy and happiness. She would comfort them and say it is okay. After all, Heidi lived a happy life. She would encourage everyone to live their lives to the fullest. To make their dreams come true. To be openminded. To be non-judgmental. Not to run away from emotions. To open up. To soften. To forgive. To be compassionate,...
She would tell everyone that she is pleased with the life she had, but that she regrets the fact that she can no longer enjoy the joy of living, the joy of loving.
Even though people might think and feel Heidi gave all the love she had inside... This is not true. She was only starting to open up. The best was yet to come..."


Can someone pass the kleenex please?


En weet je wat zo leuk is? Ik ben niet dood! Dus...


The best IS yet to come!!! :-)


En dan nu een raadseltje om de boel een beetje op te vrolijken. Was het vandaag warm of koud?


Oplossing: het was berekoud! Zo koud dat ik zelfs mijn buffke omvormde tot een muts. Dat deed deugd op mijn hoofd. Marraine zal fier zijn op mij.

Om te laten zien dat ik nog springlevend ben, een paar fotokes die ná de les communicatie getrokken zijn. Ik herhaal: die ná de les communicatie getrokken zijn.


Spelen met de pony in de roundpen. Eerst kennismaken.



Dan naar de zijkant sturen.


Een beetje laten lopen, stoppen, draaien, naar me toe laten komen,... Heel plezant om te doen! Onvoorstelbaar welke subtiele signalen die beestjes oppikken. 't Moet wel juist zijn, of het loopt niet zoals je zou willen.


Gedaan met spelen. Voor we naar huis gaan, nog even een dvd over horsemanship bekijken. Ik heb het gevoel dat ik achtervolgd word. Heidi, kom terug! Please!





Mijn roomies staken vandaag de ganse dag de draak met mijn hormonen. Tot in de les toe. Mijn hormonen kregen dus geen kans om me te ambeteren. Ik was te druk bezig met lachen en plezier maken.

Love you all!!!!

Herrezen Heidi

x

5 opmerkingen:

Anoniem zei

Hoi Heidi,

Ben blij dat je genoten hebt om post te ontvangen!Heel graag gedaan.

Heb net coördinator opgebeld! Ik MAG nu officieel blijven!!!halleluja!

Straks nog een huisje kijken...'t wordt spannend!

Enne....
The best keeps on coming!!:-)

cheerio
Mieke

Anoniem zei

plaats ik een reaktie, laat de pc het afweten, grrrr, welkom in de 21e eeuw. dus here goes again.
wou dus zeggen : wow, heftig hoor zo'n obituary, de jouwe deed me denken aan een uitspraak van Mitterand toen hij al terminaal was : "je n'ai pas peur de mourir, mais de ne plus vivre", krijg er elke keer koude rillingen van als ik dat lees, het is zo waar eh.
Maar you are right, the best is yet to come, ik ben echt stiekem jaloers op jouw levenskracht/visie.

ik ben mezelf een beetje kwijt geweest de laatste tijd. groot nieuws vanuit het verre buitenland, ik denk zelfs dat ik iemand gevonden heb, is heel pril hoor en hebben volgende week afgesproken, maar ondertussen vlammen en vuur en aardverschuivingen, wie had dat nog gedacht? ikke niet in alle geval, enfin, ik laat het je weten als het iets geworden is, brand jij een kaarsje voor de grote Winnetou voor mij? :-)

xxx
Caro-in-love

mich zei

Hoi Heidi
is inderdaad niet niks om zo iets te doen!ik zou ook bleiten zen, maar gelukkig kon je nog genieten van je paardje nadien!
wat een weersomstandigheden zeg, niet normaal!
knuffels
Mich

mich zei

hier is het vandaag zonnig met enkele dreigende wolken maar ze zijn alweer weggewaaid!

Anoniem zei

Hoidie Haaidi,
zat een paar dagen achter, ttz drie, beetje last met de pc, internet valt altijd uit.
Nu toch naar je blog gekunnen, deed raar hoor, drie dagen niets van je horen...
Na het lezen van je laatste dagen, krijg ik toch zeker weer een pc probleem bij zeker,mijn beeld wordt "foggy".......of zou het aan mijn ogen liggen !!!! Enfin geen kleenex bij de hand maar wel een grote keukenrol.. van emoties gesproken.
Een dappere straffe heidi, in fragriele greep, ook dat moet kunnen....en het doet zeer maar tegelijkertijd doet het ook deugd... zo zie je maar ..je wordt niet alleen gemist, maar jij mist ook en dat voelt goed (voor mij toch, zo weet ik dat je zeker weer komt)Zoals ik al eerder schreef : afscheid nemen is een beetje sterven, en na een lange tijd staat heimwee om het hoekje te wachten ondanks al het buitengewone dat je meemaakt.
Je bent nu een maand weg (het lijkt wel een eeuwigheid) en nu de matras keren en kun je aan het aftellen beginnen.
In ieder geval het was straffe kost die te lezen was, eentje die aan de ribben blijft plakken....
Ik kan me je gedachtengang goed inbeelden, wat ik niet kan uiten heb ik nu zelf gelezen, raar zo gezamelijke gedachten.....
we hebben blijkbaar meer dan onze vingernagels gemeen......
Glad to be a close family.
Al ben ik maar een tante, ik zal blij zijn om je weer in mijn armen te sluiten. counting the days..
Hou je taai and keep it going, you're almost there!
love ted xxxxxxxx